نشسته يا خوابيده نماز مى‌خواند اقتداء نمايد.

شرط هشتم- صحيح بودن نماز امام در نظر مأموم:

559- در صورتى مأموم مى‌تواند به امام اقتداء كند كه نماز امام در نظر او صحيح باشد، پس هرگاه مأموم بداند كه نماز امام باطل است، مثلًا بداند امام وضوء ندارد- اگرچه خود امام ملتفت نباشد- نمى‌تواند به او اقتداء كند.

560- هرگاه مأموم در بدن يا لباس امام نجاستى ببيند كه در نماز معفوّ نيست، و امام عالم به وجود آن نجاست نباشد، واجب نيست مأموم به او بگويد، پس اگر مأموم بداند كه امام سابقاً عالم به وجود نجاست بوده و فعلًا فراموش كرده است، جائز نيست به او اقتداء كند؛ اما اگر مأموم بداند كه امام جاهل به نجاست است، جائز است به او اقتداء نمايد؛ بلكه بعيد نيست جواز اقتداء در صورتى كه مأموم نداند كه امام جاهل به نجاست است يا اينكه مى‌دانسته ولى الآن فراموش كرده است؛ هرچند اقتداء در اين صورت خلاف احتياط مى‌باشد.

561- اگر مأموم در بدن يا لباس امام چيزى ببيند كه به اعتقاد يا به ظنّ اجتهادى مأموم نجس است ولى به اعتقاد امام پاك مى‌باشد، مانند آب انگورى كه به وسيله آتش جوش آمده و دو سوم آن كم نشده است- چه امام جاهل باشد يا ناسى يا عالم- اقتداء به او جائز است؛ امّا اگر مأموم در بدن يا لباس امام چيزى ببيند كه به اعتقاد يا به ظنّ اجتهادى مأموم نجس است، و شك كند آن چيز به اعتقاد امام هم نجس است و فراموش كرده يا به نظر او نجس نيست، در اين صورت بنابر احتياط اقتداء جائز نمى‌باشد.

562- اگر امام يكى از واجبات نماز را فراموش كند- هرچند جزء فراموش شده ركن باشد- و مأموم در بين نماز مطلع شود و آن را بجا آورد، نماز مأموم صحيح است؛ ولى اگر مأموم مطلع نشود و آن جزء فراموش شده از اركان باشد كه اخلال به آن موجب بطلان نماز است، نماز مأموم مانند نماز امام باطل است.

563- هرگاه مأموم در بين نماز مطلع شود كه امام جزء واجبى را فراموش كرده است، چناچه امام را آگاه كند و او جزء فراموش شده را تدارك نمايد، نمازش به جماعت صحيح است؛ و اگر ممكن نباشد كه امام را مطلع كند يا محل آن واجب گذشته‌