شرط پنجم- نبودن حائل:

524- در نماز جماعت نبايد بين امام جماعت و مأموم و بين خود مأمومين چيزى حائل باشد، به گونه‌اى كه مانع از صدق جماعت شود.

525- در نماز جماعت بين مأموم و امام جماعت چيزى كه مانع صدق ارتباط و يك جماعت بودن است، مانند پرده يا چيز ديگر- حتى انسانى كه نمازگزار نيست، و حائلى كه از بالا يا پايين آن امام ديده مى‌شود- نبايد فاصله شود، و همچنين بين مأموم و مأموم ديگرى كه به واسطه او به امام متصل شده است نبايد چنين فاصله‌اى باشد؛ ولى اگر امام جماعت مرد و مأموم زن باشد و بين آن زن و امام يا بين آن زن و مأموم ديگرى كه زن به واسطه او به امام متصل شده است پرده يا مانند آن باشد اشكال ندارد، ولى بايد به شكلى باشد كه همه آنان يك اجتماع شمرده شوند؛ لكن أحوط در نماز زن نيز نبودن حائل است، و هرگاه امام جماعت هم زن باشد، حكم او در اشتراط نبودن حائل حكم مرد است.

526- حائل كوتاهى كه در حالتهاى مختلف نماز مانع از ديدن نباشد، به طورى كه اگر مأموم بنشيند امام يا كسى كه در صف پيش روى او ايستاده و به واسطه او صفوف متصل به امام است را ببيند- مثل آنكه حائل يك وجب يا قدرى زيادتر باشد- ضرر ندارد، هرچند حائل در حال سجود مانع از ديدن باشد؛ بلى، در صورتى كه حائل به قدرى بلند باشد كه در حال نشستن مانع از ديدن باشد، صحّت نماز محل اشكال است؛ و در اين صورت بنابر احتياط واجب مأموم نبايد با وجود آن حائل نماز را به جماعت بخواند.

527- اگر حائل طورى باشد كه در تمام حالات نماز مانع از ديدن باشد مگر در يك حالت- مثل آنكه بالاى حائل سوراخى باشد كه مأموم در حال قيام بتواند امام يا مأموم جلو خود را ببيند، يا وسط آن سوراخى باشد كه در حال جلوس يا ركوع بتواند آنها را ببيند، يا پايين آن سوراخى باشد كه در حال رفتن به سجود بتواند آنها را ببيند- با وجود چنين حائلى أحوط و اقوى عدم جواز جماعت است، بلكه همچنين است اگر هر سه جاى آن سوراخ باشد، زيرا عرفاً حائل بر آن صدق مى‌كند.

528- هرگاه بين امام و مأموم يا مأمومين با يكديگر شيشه‌اى كه مانع از ديدن نيست‌