حائل باشد، أقوى عدم صحّت جماعت است، زيرا عرفاً حائل بر آن صدق مى‌كند.

529- ظلمت و غبار و مه غليظ و مانند اينها و لو مانع از ديدن باشند در نماز جماعت حائل محسوب نمى‌شوند، و همچنين است فاصله شدن نهر باريك و جاده، در صورتى كه فاصله شدن آنها به مقدارى كه عرفاً مضر به جماعت است نباشد.

530- هرگاه بين امام و مأموم يا مأمومين با يكديگر شبكه فاصله باشد، حائل محسوب نمى‌شود؛ هرچند أحوط اجتناب است، خصوصاً در صورتى كه سوراخهاى آن تنگ باشد؛ بلكه در اين صورت منع آن أقوى است، زيرا عرفاً حائل مسحوب مى‌شود.

531- حائل بودن بعضى از مأمومين نسبت به بعضى ديگر در صورتى كه براى نماز مهيّا و ايستاده باشند ضرر ندارد، هرچند هنوز تكبيرة الإحرام نگفته باشند.

532- حائل غير مستقر- مثل آنكه انسان يا حيوان يا چيز ديگرى از پيش روى مأموم عبور كند- ضرر ندارد؛ بلى، هرگاه عبور كنندگان بسيار و متصل به يكديگر باشند، حائل محسوب مى‌شوند، و نماز جماعت باطل مى‌شود، زيرا با آنكه حائل، حائل ثابت نيست ولى مانع محسوب مى‌شود.

533- اگر بعد از شروع به نماز بين مأموم و امام يا بين مأموم و كسى كه مأموم به واسطه او به امام متصل است پرده يا چيز ديگرى كه پشت آن ديده نمى‌شود حائل شود، جماعت باطل مى‌شود، و لازم است مأموم آن نماز را به صورت فرادى تمام كند.

534- اگر هنگام شروع به نماز جماعت حائلى موجود باشد كه فقط در حال ركوع يا جلوس مانع است، و لكن نمازگزار مى‌داند كه وقت ركوع يا جلوس زائل مى‌شود يا بالعكس، أحوط آن است كه از اول داخل در جماعت نشود.

شرط ششم- نبودن فاصله:

535- در نماز جماعت نبايد بين امام جماعت و مأموم و بين خود مأمومين چيزى فاصله باشد، به گونه‌اى كه مانع از صدق جماعت شود.

536- بايد بين جاى سجده مأموم و محل ايستادن امام بيش از يك گام بلند از گامهاى انسانهاى متعارف فاصله نباشد، و نيز اگر نمازگزار به واسطه مأمومى كه جلوى او ايستاده است به امام متصل باشد، نبايد فاصله جاى سجده‌اش از جاى ايستادن مأموم جلويى بيشتر از يك گام بلند باشد؛ هرچند احتياط مستحب آن است كه جاى سجده‌