خود را بجا آورد.

517- گوش دادن به قرائت امام در ركعت اول و دوم نمازهايى كه حمد و سوره آنها بايد بلند خوانده شوند- در صورتى كه مأموم صداى امام را بشنود- واجب نيست؛ هرچند گوش دادن أحوط است.

شرط سوم- هم سطح بودن جاى ايستادن امام و مأموم:

518- جاى ايستادن امام نبايد از جاى ايستادن مأموم بلندتر باشد؛ و أحوط در بلندى تدريجى- مانند سراشيبى- و بلندى دفعى- مانند پلّه و امثال آن- ملاحظه مقدار يك وجب است، كه جاى امام نبايد بيش از يك وجب از جاى مأموم بلندتر باشد.

519- در زمين سراشيبى كه سراشيبى آن زياد نباشد، بلكه به گونه‌اى باشد كه در عرف به آن زمين مسطح بگويند، اگر امام در طرف بلندتر بايستد، اشكال ندارد.

520- اگر جاى ايستادن بعضى از مأمومين از جاى ايستادن امام جماعت بلندتر باشد- مانند صف جماعت بانوان در بالاخانه مساجد- در صورتى كه بلندى به مقدار متعارف باشد، به گونه‌اى كه همه آنان يك اجتماع شمرده شوند، اشكال ندارد؛ ولى اگر بلندى به حدى زياد باشد كه همه آنان يك جمعيت شمرده نشوند، جماعت اشكال دارد، و همچنين است نسبت امام جماعت با مأمومين در بعضى از محرابها كه بيش از حد گود است.

شرط چهارم- مأموم جلوتر از امام يا مساوى او نايستد:

521- مأموم نبايد جلوتر از امام يا مساوى او بايستد، بلكه بنابر احتياط واجب بايد كمى عقب‌تر از امام بايستد، و در اين صورت اگر به واسطه بلندى قدش در ركوع و سجود جلوتر از امام يا مساوى او شود مانعى ندارد.

522- اگر مأموم در بين نماز سهواً يا از روى نادانى يا از روى اضطرار جلوتر از جاى ايستادن امام قرار گيرد، نمازش فرادى مى‌شود، و جائز نيست دوباره به جماعت برگردد؛ مگر اينكه بلافاصله به جاى خود برگردد، كه در اين صورت نماز جماعتش اشكال ندارد.

523- بنابر احتياط واجب در نماز جماعت مسجد الحرام صفهايى كه به صورت دائره دور كعبه هستند نبايد بر امام جماعت مقدم شوند، يا از او به كعبه نزديكتر شوند.