292 بيان شده است.

پنجم- نماز قضاء:

بجا آوردن عملى را كه وقت معين دارد در همان وقت معيّن اداء گويند، و انجام دادن آن را بعد از وقتش قضاء مى‌نامند.

نمازهايى كه قضاء دارند:

337- اگر مكلّف نمازهاى واجب پنجگانه يوميّه را در وقت آنها نخواند، واجب است بعد از وقت آنها را قضاء نمايد، و همچنين اگر نماز آياتى را كه براى خواندن آن در هنگام وقوع حادثه فرصت هست- مانند خسوف و كسوف- در وقتش نخواند، واجب است آن را قضاء نمايد؛ مگر اينكه مقدارى از خورشيد يا ماه گرفته باشد، و مكلّف تا بعد از باز شدن متوجه گرفتگى آنها نباشد، كه در اين صورت قضاء نماز آيات بر او واجب نيست.

338- اگر عدّه‌اى بگويند خورشيد يا ماه گرفته است، چنانچه كسى از گفته آنان يقين پيدا نكند و نماز آيات را نخواند و بعد معلوم شود راست گفته‌اند، در صورتى كه تمام قرص خورشيد يا ماه گرفته باشد، بايد نماز آيات را قضاء نمايد؛ و اگر مقدارى از آن گرفته باشد، بنابر احتياط مستحب نماز آيات را قضاء نمايد، و همچنين است اگر دو نفر كه عادل بودن آنان معلوم نيست بگويند خورشيد يا ماه گرفته است، و بعد معلوم شود كه عادل بوده‌اند.

339- نماز جمعه قضاء ندارد، و اگر مكلف آن را در وقتش نخواند، واجب است نماز ظهر را بجا آورد؛ و اگر در روز جمعه هيچكدام از نماز ظهر و جمعه را نخواند، بايد فقط نماز ظهر را قضاء كند.

340- اگر كسى يكى از نوافل را به نذر و مانند آن بر خود واجب كند و آن را در وقتش بجا نياورد، قضاء ندارد.

341- قضاء نمودن نوافل يوميّه مستحب مؤكد است، و قضاء نوافلى كه در حال مرض از انسان فوت شده‌اند مؤكد نيست.

342- نمازهاى مستحبى كه وقت معينى ندارند هميشه اداء هستند، و نمازهاى‌