مستحبى كه وقت معين دارند- غير از نوافل يوميّه- قضاء آنها به رجاء مطلوبيت- نه به عنوان ورود- خوب است.

343- قضاء نوافل را همانند قضاء فرائض در هر وقت و هر مكان مى‌توان بجا آورد.

344- كسى كه از بجا آوردن قضاء نوافل عاجز باشد، مستحب است به جاى هر دو ركعت از آنها يك مُد طعام- معادل هفتصد و پنجاه گرم- صدقه بدهد؛ و اگر متمكن از آن نباشد، به جاى هر چهار ركعت يك مُد بپردازد؛ و اگر از آن نيز متمكّن نباشد، به جاى نوافل شب يك مُد و به جاى نوافل روز يك مُد بدهد؛ و اگر از آن هم متمكّن نباشد، خوب است بجاى نوافل يك شبانه روز يك مُد بدهد.

موجبات قضاء نماز:

345- نمازى كه اداء و قضاء دارد، در غير چند صورتى كه ذكر مى‌شوند فوت اداء آن موجب قضاء است، چه رأساً ترك شود و چه به صورت باطل انجام گيرد، يعنى نمازگزار شرط يا جزئى را كه ترك آن موجب بطلان نماز است انجام ندهد، يا ركنى را و لو سهواً يا جهلًا بجا نياورد.

346- قضاء نمازى كه از بچه فوت شده است بر او واجب نيست؛ مگر اينكه در بين وقت آن نماز بالغ شده باشد.

347- قضاء نماز كسى كه در تمام وقت نماز ديوانه بوده است واجب نيست، چه جنون او هميشگى باشد يا أدوارى، و نيز كسى كه در تمام وقت نماز بيهوش يا مبتلاء به حيض يا نفاس باشد، قضاء آن نماز بر او واجب نيست.

348- اگر كافر اصلى بعد از وقت نماز اسلام بياورد، نمازهايى كه در حال كفر از او فوت شده است قضاء ندارند؛ ولى اگر پيش از گذشتن وقت مسلمان شود- و لو به مقدار خواندن يك ركعت نماز وقت باقى مانده باشد- و نماز را اداء نكند، قضاء آن نماز بر او واجب است.

349- اگر پيش از گذشتن وقت نماز نابالغ بالغ شود يا ديوانه عاقل گردد يا بيهوش بهوش آيد، واجب است نماز را اداء بجا آورد، اگرچه بيش از خواندن يك ركعت از نماز وقت نمانده باشد؛ و اگر آن نماز را نخواند، واجب است قضاء آن را بجا آورد،