230- كسى كه سى روز با حال ترديد در جايى مانده باشد مانند مقيم است، و اگر بخواهد از آنجا به كمتر از مسافت شرعيّه- هشت فرسخ- برود و برگردد، بايد در مسير رفتن و برگشتن و در مقصد و در محل ترديد نماز را تمام بخواند؛ و هرگاه از محلى كه سى روز با حال ترديد گذرانده است به قصد اعراض از آنجا خارج شود، و قصد داشته باشد كه در مسير برگشتن آنجا را منزلى از منازل سفر جديد قرار دهد، به مجرد بيرون رفتن از حدّ ترخص بايد نماز را شكسته بخواند، و همچنين است سائر صورى كه در فقرات (214 و 215) و امثال اينها كه در قاطع دوم ذكر شده‌اند.

231- اگر مسافر كمتر از سى روز با ترديد در جايى بماند، و بعد به جاى ديگر برود و در آنجا هم كمتر از سى روز در حال ترديد بماند، و همينطور ادامه دهد، در همه آن محلها بايد نماز را شكسته بخواند؛ مگر اينكه در جايى قصد اقامت كند، يا سى روز در آنجا با حال ترديد بماند.

232- كسى كه در جايى سى روز با حال ترديد مانده است، چنانچه بخواهد از آنجا به اندازه مسافت شرعيّه- هشت فرسخ- سفرى را آغاز كند، نبايد به مجرد بيرون رفتن از آنجا نماز را شكسته بخواند، بلكه مانند مقيم بايد بعد از خروج از حدّ ترخص نماز را شكسته بخواند.

مواضع تخيير:

233- مسافر مى‌تواند در مسجد الحرام و مسجد پيغمبر (صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم) و مسجد كوفه بدون قصد اقامت نماز خود را تمام بخواند؛ ولى اگر بخواهد در جايى كه از اول جزء اين مساجد نبوده و بعد به آنها اضافه شده است نماز بخواند، احتياط واجب آن است كه شكسته بخواند، و نيز مسافر مى‌تواند در حرم و رواق حضرت سيدالشهداء (عليه السلام) بلكه در تمام روضه مقدّسه آن حضرت نماز را تمام بخواند.

234- اگر مسافر در جايى نماز بخواند كه بعضى از اعضاء بدن او داخل اماكن تخيير و بعضى از اعضاء بدن او خارج از آنها باشد، بايد نماز را شكسته بخواند؛ مگر طورى بايستد كه تمام بدن او در همه حالات نماز- حتى در ركوع و سجود- داخل در مكان تخيير باشد.