و شك كند با قصد اقامت نماز چهار ركعتى خوانده است يا نه، اظهر آن است كه نمازش را شكسته بخواند.

قاطع سوم- سى روز ماندن در محلى با حال ترديد:

224- اگر مسافر بعد از طى مسافت شرعيّه- هشت فرسخ- در محلى بدون قصد با حال ترديد سى روز بماند- يعنى در تمام سى روز بين رفتن و ماندن مردّد باشد- بعد از گذشتن سى روز اگرچه مقدار كمى هم در آنجا بماند بايد نماز را تمام بخواند، و مبدأ سفر بعدى را بايد از آن محل قرار دهد؛ ولى اگر پيش از مسافت شرعيّه- هشت فرسخ- مردّد شود، از زمان ترديد بايد نماز را تمام بخواند، زيرا برگشت اين ترديد به ترديد در سفر كردن است، كه برود يا نرود.

225- مسافرى كه مى‌خواهد كمتر از ده روز در محلى بماند، اگر بعد از آنكه نه روز يا كمتر در آنجا ماند بخواهد دوباره نه روز ديگر يا كمتر بماند، و همينطور تا سى روز ادامه پيدا كند، در تمام اين مدت نمازش شكسته است؛ ولى از روز سى و يكم بايد نماز را تمام بخواند.

226- مسافرى كه سى روز مردّد بوده است، در صورتى بايد نماز را تمام بخواند كه سى روز را در يك جا بماند، پس اگر مقدارى از سى روز را در جايى و بقيه را در جاى ديگر بماند، بعد از سى روز هم بايد نماز را شكسته بخواند.

227- بنابر أحوط ماندن در حال ترديد به مدّت يك ماه قمرى كه سى روز بودن آن معيّن نيست در حكم ماندن سى روز با حال ترديد نمى‌باشد.

228- ماندن سى روز در جايى به طور تلفيق در تحقق مردد بودن كفايت مى‌كند، مثلًا اگر كسى اول زوال ظهر به محلى وارد شود و تا زوال ظهر روز سى و يكم بدون قصد به طور مردّد در آنجا بماند- همچنانكه در اقامت ده روز گفته شد- اينگونه ماندن در تحقق سى روز مردد بودن كفايت مى‌كند؛ هرچند أحوط آن است كه مراعات احتياط نمايد، و سى روز را بدون تلفيق بماند.

229- عنوان و خصوصيت محل در حكم سى روز مردّد ماندن مدخليت ندارد، بنابر اين محلى كه مسافر در آن مردّد بين رفتن و ماندن است، فرق نمى‌كند كه شهر باشد يا دهكده يا بيابان.