235- مسافر نمى‌تواند در مواضع تخيير روزه بگيرد؛ مگر اينكه در آنجا قصد اقامت كند، يا سى روز با ترديد در آنجا مانده باشد.

236- اگر مسافر در اماكن چهارگانه تخيير با نيّت شكسته نماز را شروع كند، جائز است از نيّت خود عدول نمايد و آن نماز را تمام بخواند، و نيز اگر به نيّت تمام نماز را شروع كند، مى‌تواند از نيّت خود عدول كند و آن نماز را شكسته بجا آورد، البته در صورتى كه داخل در ركعت سوم- به طورى كه در فقره (207) بيان شد- نشده باشد، حتى اگر نيّت نماز شكسته كند و اشتباهاً تمام بخواند يا نيّت تمام نمايد و اشتباهاً شكسته بجا آورد، ظاهراً نمازش صحيح است؛ بلكه جائز است در نيّت، شكسته يا تمام خواندن را معيّن نكند.

احكام خلل در نماز مسافر:

237- مسافرى كه عالم به موضوع و حكم است- يعنى كسى كه مى‌داند مسافر است و مى‌داند مسافر بايد نماز را شكسته بخواند- اگر در غير چهار مكانى كه در مسأله پيش گفته شد عمداً نماز را تمام بخواند، نمازش باطل است، و بايد آن را اعاده كند، و اگر وقت گذشته است آن را قضاء نمايد؛ ولى اگر جاهل به حكم باشد- يعنى نداند كه مسافر بايد نماز را شكسته بخواند- و نماز را تمام بخواند، نمازش صحيح است.

و هرگاه اصل حكم- يعنى وجوب شكسته خواندن بر مسافر- را بداند، و لكن بعضى از خصوصيّات آن را نداند- مثلًا نداند سفر تا چهار فرسخ با قصد رجوع موجب شكسته خواندن است، يا نداند كه سفر او هشت فرسخ است، يا نداند كثير السفر اگر جايى ده روز بماند در سفر اول بايد نماز را شكسته بخواند، يا نداند اگر سفر حرام مبدّل به سفر مباح شود بايد نماز را شكسته بخواند- در همه اين صور چنانچه تمام بخواند نمازش باطل است، و بايد آن را اعاده نمايد، و اگر وقت گذشته است آن را قضاء كند.

و همچنين در صورتى كه عالم به حكم و جاهل به موضوع باشد- يعنى بداند كه نماز مسافر شكسته است، ولى نداند كه سفر او هشت فرسخ است، بلكه گمان كند كه از هشت فرسخ كمتر است- و نماز را تمام بخواند، هرگاه براى او كشف خلاف شود- مثلًا بفهمد كه سفرش هشت فرسخ بوده است- نمازى را كه تمام خوانده است بايد دوباره شكسته بخواند، و اگر وقت گذشته است آن را قضاء نمايد.