كند، بايد تيمم نمايد، و در اين صورت غسل كردن با تحمل ضرر، و يا جمع بين غسل و تيمم، و نيز اعاده نماز پس از برطرف شدن عذر لازم نيست.

هشتم- آب داشته باشد ولى از تشنگى بترسد:

964- هرگاه مكلف آب داشته باشد، ولى بترسد كه اگر آن را به مصرف وضوء يا غسل برساند خود او يا عيال و اولاد يا رفقاء و يا كسانى كه مربوط به او هستند- مانند نوكر و كلفت- از تشنگى بميرند يا مريض شوند، يا به قدرى تشنه شوند كه تحمل آن مشقّت دارد، در اين صورت بايد به جاى وضوء يا غسل تيمم نمايد، و نيز اگر بترسد حيوانى كه مال خود او است از تشنگى تلف شود، بايد آب را به آن حيوان بدهد، و براى نماز تيمم نمايد، و همچنين است اگر كسى كه حفظ جان او واجب است به طورى تشنه باشد كه اگر آب را به او ندهد تلف مى‌شود.

965- اگر كسى غير از آب پاكى كه براى وضوء يا غسل دارد آب نجسى هم به مقدار آشاميدن خود و كسانى كه به او مربوط هستند داشته باشد، بايد آب پاك را براى آشاميدن بگذارد، و با تيمم نماز بخواند؛ ولى چنانچه آب را براى حيوانش بخواهد، بايد آب نجس را به آن حيوان بدهد، و با آب پاك وضوء و غسل را انجام دهد.

نهم- استعمال آب مشقّت داشته باشد:

966- اگر مكلف آب داشته باشد، ولى استعمال آن در وضوء يا غسل باعث مشقّت براى او باشد- مثلًا هوا به قدرى سرد باشد كه تحمل استعمال آب عادتاً دشوار باشد- بايد تيمم نمايد.

دهم- استعمال آب در وضوء يا غسل مزاحم با واجب اهمّ باشد:

967- اگر مكلف آب داشته باشد، ولى استعمال آن در وضوء يا غسل مزاحم با واجب اهمّ باشد، بايد تيمم كند، پس اگر مثلًا طهارت ندارد و بدن يا لباسش نيز نجس است، و كمى آب دارد كه اگر با آن وضوء بگيرد يا غسل كند براى آب كشيدن بدن يا لباس او آب نمى‌ماند، در اين فرض بايد بدن يا لباس را آب بكشد، و با تيمم نماز بخواند؛ ولى اگر چيزى نداشته باشد كه بر آن تيمم كند، بايد آب را به مصرف وضوء يا