957- اگر كسى به اعتقاد اينكه وقت زياد است وضوء بگيرد، بعد معلوم شود كه وقت تنگ بوده است، وضوء او صحيح مى‌باشد، و مى‌تواند با آن نماز بخواند؛ و اگر به اعتقاد اينكه وقت تنگ است براى نماز تيمم كند، و بعد از نماز معلوم شود كه وقت تنگ نبوده است، اعاده نماز بر او واجب مى‌باشد، پس اگر قبل از شروع در اعاده معلوم شود كه وقت براى وضوء و نماز وسعت دارد، بايد وضوء بگيرد؛ و اگر معلوم شود كه در حال تيمم وقت وسعت داشته ولى الآن تنگ شده است، دوباره بايد تيمم كند و نماز را اعاده نمايد.

هفتم- استعمال آن ضرر داشته باشد:

958- هرگاه مكلف آب داشته باشد، ولى استعمال آن آب براى او مضرّ باشد- مثلًا سبب مرگ يا نقص عضو، يا بروز عيب يا بيمارى، يا باعث طولانى شدن يا شدت مرض او شود، يا معالجه بيمارى او را دشوار نمايد، يا به واسطه استعمال آب خشكى در بدن او پيدا شود كه باعث تركيدن پوست و خون آمدن گردد- بايد تيمم نمايد؛ ولى اگر استعمال آب گرم برايش ضرر ندارد، بايد با آب گرم وضوء بگيرد يا غسل كند.

959- لازم نيست مكلف يقين كند كه آب براى او ضرر دارد، بلكه اگر احتمال ضرر بدهد و احتمال او در نظر مردم بجا باشد، و از آن احتمال ترس براى او پيدا شود، بايد تيمم كند؛ ولى اگر وضوء بگيرد و بعد بفهمد آب براى او ضرر نداشته است، وضوء او صحيح مى‌باشد.

960- كسى كه مبتلاء به درد چشم است و آب براى او ضرر دارد، بايد تيمم نمايد.

961- اگر كسى به واسطه يقين يا ترس ضرر تيمم كند، و پيش از نماز بفهمد آب برايش ضرر ندارد، تيمم او باطل است؛ و اگر بعد از نماز بفهمد، بنابر احتياط مستحب دوباره نماز را با وضوء يا غسل بخواند، و اگر وقت گذشته است آن را قضاء نمايد.

962- اگر كسى به اعتقاد اينكه آب برايش ضرر ندارد غسل كند يا وضوء بگيرد، و بعد معلوم شود آب براى او ضرر داشته است، وضوء و غسل او صحيح مى‌باشد.

963- اگر كسى با علم به اينكه استعمال آب برايش مضرّ است عمداً خود را جنب‌