لازم نيست رطوبت با جستن بيرون بيايد، بلكه اگر رطوبت با شهوت بيرون آيد و بعد از بيرون آمدن آن بدن او سست شود در حكم منى مى‌باشد.

672- اگر از مردى كه مريض نيست آبى بيرون آيد، ويكى از سه نشانه‌اى را كه در مسأله پيش گفته شد- غير از جستن- داشته باشد، و نداند نشانه‌هاى ديگر را دارد يا نه، چنانچه پيش از بيرون آمدن آن وضوء داشته، لازم نيست وضوء بگيرد؛ ولى اگر وضوء نداشته است، بايد وضوء بگيرد.

673- زن هم مثل مرد محتلم مى‌شود، و اگر منى از او بيرون بيايد غسل بر او واجب مى‌شود.

674- اگر منى به صورت خون بيرون بيايد، و انسان علم به منى بودن آن پيدا كند، غسل بر او واجب مى‌شود.

675- مستحب است انسان بعد از بيرون آمدن منى بول كند، و چنانچه بول نكند و بعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد كه نداند منى است يا رطوبت ديگر، حكم منى را دارد.

سبب دوم- جماع:

676- تحقّق جماع به داخل شدن آلت تناسلى تا ختنه‌گاه در قُبُل يا دُبُر مى‌باشد؛ و در صورتى كه اين حدّ قطع شده باشد، تحقق جماع به داخل شدن مقدارى است كه عرفاً إدخال صدق كند؛ و هرگاه جنابت به اين معنى محقق شود، بر مكلّف واجب است غسل كند.

677- بنابر اقوى غسل افراد نابالغ صحيح است، پس اگر شخص نابالغ از راه حلال و يا به هر طريق جنب شود، أحوط آن است كه غسل نمايد.

678- جماع موجب جنابت است، اگرچه منى خارج نشود، بدون فرق بين زن و مرد، اختيار و اضطرار، خواب و بيدارى، بلوغ و عدم بلوغ، حتى اگر كسى آلت تناسلى بچه شيرخوار را در خود داخل كند يا آلت خود را در قُبُل يا دُبُر شيرخوار داخل نمايد، هر دو جنب مى‌شوند، و همچنين اگر كسى آلت تناسلى ميّتى را در خود داخل‌