خواسته است واجب مىباشد، هرچند وضوء گرفتن قربةً
إلى اللَّه به خودىِ خود مستحب و موجب ثواب است، و چنانچه كسى قبل از دخول وقت
نماز يا بعد از آن وضوء را به يكى از اين دو انگيزه- تحصيل طهارت براى چيزهايى مثل
نماز يا براى اينكه وضوء گرفتن خود بخود مستحب است- انجام دهد، وضوء او صحيح
مىباشد، و مىشود با آن اعمال واجبه و مستحبه را انجام داد.
508-
اگر كسى پيش از وقت نماز به قصد قربت وضوء بگيرد يا غسل كند، وضوء و غسل او صحيح
است، چه قصد طهارت يا مهيّا بودن براى نماز داشته باشد يا نه.
509-
كسى كه يقين دارد وقت داخل شده است، اگر نيّت وضوء واجب كند و بعد از وضوء بفهمد
وقت داخل نشده است، وضوء او صحيح مىباشد.
510-
در وضوء نيّت وجه- يعنى قصد وجوب يا استحباب- لازم نيست، بلكه اگر وضوء به قصد قربةً
إلى اللَّه و بدون نظر به اينها- وجوب يا استحباب- انجام گيرد صحيح مىباشد.
511-
استمرار و بقاء نيّت از ابتداء تا پايان وضوء واجب است، و بيرون رفتن نيّت از ذهن
وضوء گيرنده و متوجّه شدن ذهن او به امور ديگر مانع استمرار نمىباشد، البته
مادامى كه نيّت در اعماق و باطن نفس او ثابت باشد، به گونهاى كه اگر از او سؤال
كنند چه مىكنى جواب دهد وضوء مىگيرم.
شرط
هفتم- خلوص نيّت داشته باشد:
512-
كسى كه وضوء مىگيرد بايد وضوء را بدون رياء و سَمعه و ضمائم- به گونهاى كه در
صفحات 120 و 122 بيان شده است- انجام دهد.
دسته
سوم- شروط مربوط به نفس وضوء:
شروط
راجع به نفس وضوء سه چيز مىباشند:
شرط
اول- مباشرت:
513-
كارهاى وضوء- اعمّ از شستن صورت و دستها و مسح سر و پاها- بايد با مباشرت وضوء
گيرنده انجام داده شوند، يعنى خود او آنها را انجام دهد؛ و اگر بدون