497- اگر غير از اعضاء وضوء جايى از بدن نجس باشد، وضوء صحيح است؛ ولى اگر مخرج را از بول يا غائط تطهير نكرده باشد، احتياط مستحب آن است كه پيش از وضوء آن را تطهير كند.

498- اگر يكى از اعضاء وضوء نجس باشد، و وضوء گيرنده بعد از وضوء شك كند كه پيش از وضوء آن را آب كشيده است يا نه، چنانچه در موقع وضوء ملتفت پاك بودن و نجس بودن آن نبوده است وضوء باطل مى‌باشد؛ ولى اگر مى‌داند ملتفت بوده است يا شك دارد كه ملتفت بوده است يا نه، وضوء او صحيح مى‌باشد؛ امّا در هر صورت جايى را كه نجس بوده است بايد آب بكشد.

499- اگر در صورت يا دستهاى شخص وضوء گيرنده بريدگى يا زخمى است كه خون آن بند نمى‌آيد و آب براى آن ضرر ندارد، بايد آن را در آب كُر يا جارى فرو برد و قدرى فشار دهد كه خون بند آيد، و بعد به طريق ارتماسى وضوء بگيرد.

شرط دوم- مسح را در مكان غصبى انجام ندهد:

500- كسى كه وضوء مى‌گيرد در هنگام مسح كردن نبايد در مكان غصبى باشد، به اين معنى كه شرط نيست وضوء گيرنده در وقت شستن صورت و دستها در مكان مباح باشد، پس اگر تصادفاً صورت و دستها را در مكان غصبى بشويد و مسح سر و پاها را در مكان مباح انجام دهد، وضوئش صحيح مى‌باشد؛ ولى اگر هم شستن صورت و دستها و هم مسح را در مكان غصبى انجام دهد، وضوء او باطل است.

501- وضوء گرفتن در زمينهاى پهناور مادامى كه علم به مخالفت صاحبان آنها حاصل نشود اشكال ندارد، همچنانكه راه رفتن و نشستن و خوابيدن نيز داراى همين حكم مى‌باشند.

شرط سوم- استعمال آب براى او مانعى نداشته باشد:

502- كسى كه وضوء برايش ضرر خطير- ضررى كه حرام است مكلّف خود را در آن واقع سازد- دارد و يا مى‌ترسد كه اگر وضوء بگيرد مريض شود، يا اگر آب را به مصرف وضوء برساند تشنه مى‌ماند، نبايد وضوء بگيرد؛ ولى اگر نداند آب براى او ضرر