425- اگر صورت يا دست كسى بزرگتر يا كوچكتر از حدّ متعارف مردم باشد، بايد ملاحظه كند كه انسانهاى متعارف تا كجاى صورت خود را مى‌شويند او هم تا همانجا بشويد، و نيز اگر در پيشانى او مو روييده يا جلوى سرش مو ندارد، بايد به اندازه متعارف پيشانى را بشويد.

426- كسى كه پوست صورت او مو دارد- اگرچه كم پشت باشد- شستن مو كافى است، و رساندن آب به زير آن لازم نيست؛ مگر اينكه مو پراكنده بوده و پوست صورت از لاى آن پيدا باشد، و در اين حكم فرقى بين مرد و زن، و موى ريش و غير آن نيست.

427- شستن داخل بينى و مقدارى از لب و چشم كه در وقت بستن ديده نمى‌شوند واجب نيست، و همچنين هرگاه بينى را براى آويزان كردن حلقه و مانند آن سوراخ كرده باشند شستن داخل سوراخ لازم نيست، بلكه شستن ظاهر آن كفايت مى‌كند، خواه حلقه و مانند آن در سوراخ باشد يا نه.

428- بعد از شستن صورت بايد دست راست و بعد از آن دست چپ را از آرنج تا سر انگشتان بشويند، و چيزى هم كه در حدّ دست است- و لو انگشت يا گوشت زيادى باشد- بايد شسته شود؛ و براى آنكه يقين كنند آرنج را كاملًا شسته‌اند، بايد مقدارى بالاتر از آن را هم بشويند، و شستن مو به همراه پوست واجب نيست.

429- كسى كه پيش از شستن صورت دستهاى خود را تا مچ شسته است، در موقع وضوء بايد تا سر انگشتان را بشويد؛ و اگر فقط تا مچ را بشويد وضوء او باطل است.

430- كسى كه از مرفق به پايين دست زيادى دارد، بايد آن را بشويد؛ و اگر از خود مرفق دو دست جدا شده باشد، در صورتى كه دست اصلى معلوم باشد، شستن همان كافى است؛ و چنانچه معلوم نباشد كدام اصلى است، بايد هردو را بشويد؛ امّا اگر دست زيادى از آرنج به بالا باشد، شستن آن لازم نيست.

431- اگر چرك زير ناخن بيش از حدّ متعارف نباشد، شستن آن واجب نيست؛ مگر اينكه زير ناخن از ظاهر بدن محسوب شود؛ و اما اگر چرك از حدّ متعارف بيشتر