قرآن آنرا نمى‌پذيرد وَ كانَ رَسُولًا نَبِيًّا و بايد براى اين دو مشكله، دانشمندان علوم اسلامى راه حلى پيدا نمايند.

البته مى‌شود به هردو سوال چنين پاسخ دهيم كه ترديد در آيه فوق به لحظ زمان و موارد وحى است نه به لحاظ حال پيامبران، يعنى خداوند با أنبياء و رسولان گاهى به قذف در دل و گاهى به شنوانيدن صوت و گاهى به ارسال فرشته رسول، تكلم مى‌نمايد.

بر اساس نصوب معتبر السند (كافى ج 1/ 176) رسول، ملك را مى بيند و نبى در موقع وحى فقط صوت را مى‌شنود. اين روايات معتبر قرينه مى‌شود كه قسم سوم كلام خدا مخصوص به رسل است. و نبى را به دو قسم اول مخصوص فرموده است (دقت كنيد) بلى ذيل صحيحه احوال (كافى ج 1/ 176) بايد حمل بر اشتباه راوى گردد و يا تاويل برده شود.

بنابراين اشكالى ندارد كه رسول هم گاهى فرشته را نبيند و صدا را بشنود و يا در روح او قذف شود.

علامه مجلسى در جزء يازدهم بحار مى‌گويد: براى كسى كه فرشته آشكارا مى‌آيد و او را مأمور به دعوت خلق مى‌نمايد، او رسول است و كسى كه چنين نباشد در خواب (وحى را) ببيند او نبى است.

جمعى گفته‌اند: بر كسى كه وحى مى‌شود اگر مامور به تبليغ باشد او رسول است و اگر مامور به تبليغ به مردم نباشد نبى مى‌باشد.

و اقوال ديگرى هم است كه در صراط الحق ج 3/ 49 مذكور است.

قول قوى‌تر چيزى بود كه ما گفتيم و قول علامه مجلسى نيز همان است و بقيه اقوال بى‌دليل مى‌باشند.