محصلين دانشگاه‌ها، علماى دينى را دوست داشتند و آن‌ها فرزندان ما بودند، اگر حكومت مى‌گذاشت، ما با آن‌ها از طريق كتاب و مجله، صحبت مى‌كرديم، خيلى مفيد بود. اگر علماى دينى، با محصلين ارتباط مى‌داشتند، محصلين كشور به‌اين آسانى كمونيست نمى‌شدند؛ زيرا از حقيقت كمونيزم، آگاه مى‌شدند و مى‌دانستند كه كمونيزم، يك شعار پوچ و بدون واقعيت است.

متأسفانه حكومت‌هاى سابق، از ارتباط علماى دينى، با محصلين مى‌ترسيدند. يك وقتى در دوران صدارت آقاى شفيق، با او ملاقات داشتم و به او دو پيشنهاد نمودم. گفتم: اولًا اجازه دهيد، ما با محصلين مكاتب و دانشگاه‌ها، صحبت كنيم تا يك ارتباط متداوم بين علماى دينى و محصلين ايجاد شود و آن‌ها نيز بدانند كه ما، حرف‌هاى براى گفتن داريم. ثانياً، بگذاريد علماى شيعه و سنى در مساجد و مراسم‌هاى يكديگر بروند و از نظريات هم‌ديگر مستفيد شوند، علماى شيعه در مراسم اهل سنت صحبت كنند و علماى اهل سنت در مساجد و مراسم اهل تشيع بيايند صحبت كنند. اگر علماى شيعه و سنى با هم در يك‌جا صحبت كنند، مسلماً يكديگر را بيشتر درك مى‌كنند و به اين موضوع بيشتر پى مى‌برند كه شيعه و سنى با