به سند صحيح از انس نقل كرده كه: قرآن به مسح نازل شده و سنت به غسل (شستن) در روايت ديگر: جبرئيل به مسح نازل شده است.

ابن حزم در كتاب محلى (ج 2/ 56): مسأله شماره 200: گفتار ما در دو پا، پس موكدا قرآن نازل به مسح (بر پاها) شده‌ «وَ امْسَحُوا بِرُؤُسِكُمْ وَ أَرْجُلَكُمْ» چه به كسر لام خوانده شود و چه به فتح آن اين كلمه‌ (أَرْجُلَكُمْ) به هر حال عطف بر رئوس است يا عطف بر لفظ و يا عطف بر محل و غير اين جايز نيست؛ زيرا جايز نيست كه بين معطوف و معطوف عليه فاصله و حايل واقع شود به يك قضيه ابتدايى.

امام آمدى در احكام (ج 3/ 68 تا 70): از دورترين تأويلات، چيزيست كه قايلين به وجود شستن دو پا در وضو مى‌گويند و اين قول در نهايت دورى از صواب است؛ زيرا در اين قول ترك عمل به مقتضاى ظاهر عطف است كه تشريك ميان سرها و پاها در مسح است و ادله قايلين به غسل را مفصلا رد كرده است. ابن حزم كه قياس را حجت نمى‌داند، مى‌گويد: قياس از چند وجه دلالت بر مسح دارد در «مرقاة المفاتيح» از ملا على قارى، نقل كرده كه ابن حجر گفته سزاوار است پاها را با رو بشوييم و با سر، مسح كنيم.

بعد آن را رد كرده كه در شريعت شناخته نشده عضوى كه هم مسح شود و هم شسته شود و از احمد، اوزاعى، و ثورى و ابن جبير،