بر دو پاى خود مسح مى‌كردند؛ مانند على و ابن عباس و حسن و شعبى و ديگران (عون المعبود فى شرح سنن ابى داود ج 1/ 199) و ابن قين قول به تخيير (بين غسل و مسح) را از بعضى از شافعى‌ها نقل كرده است و ابن جرير به دو سند از امام باقر رضى الله عنه نقل كرده كه قايل به مسح بوده.

رازى در تفسير خود (ج 5/ 487) از داوود اصفهانى وجوب جمع بين مسح و غسل را نقل كرده و گفته كه ناصر للحق از امامان زيدى نيز آن را پذيرفته و از حسن بصرى و محمد بن جرير طبرى تخيير بين مسح و غسل را نقل كرده است.

و جمعى از سلف و امامان گفته‌اند كه در كتاب خداوند جز مسح نيست در مصنف ابى شيبه (1/ 27) از ابن عباس نقل نموده: مردم از غير غسل امتناع مى‌كنند، در حالى كه در كتاب خدا جز مسح نمى‌يابم‌[1].

در تفسير ابن كثير (2/ 31) در روايتى است كه حجاج امر به شستن پاها نموده بود، انس مى‌گويد: صدق الله و كذب الحجاج قال الله تعالى‌ وَ امْسَحُوا بِرُؤُسِكُمْ وَ أَرْجُلَكُمْ.

[1] . فقه الآل، ص 70- 71.