إِنِّي أَخافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ‌؛[1]

من اگر پروردگارم را نافرمانى كنم، از مجازات روز بزرگ مى‌ترسم.

كه از لازمه قائل شدن به عدالت جميع صحابه كنار گذاشتن همه احاديث و آيات مخالف اين نظريه است.

ثالثا، ابن محمد بن حزم از تفاوت آشكار ميان معناى‌ وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنى‌[2] و سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنى‌[3] چشم‌پوشى كرده است‌[4] كه قسمتى از پاسخ او در فصل اول بيان شد.

خطيب در كتاب كفاية الاصول، پس از پايان دليلش بر عدالت صحابه مى‌گويد:[5]

حتى اگر چيزى از طرف خد و پيامبر صلّى اللّه عليه و اله هم در حق صحابه وارد نشده بود، از بررسى زندگى آنان مى‌توانستيم به عدالت و پاكى‌شان پى ببريم و آنان را فاضل‌تر از همه كسانى بدانيم كه پس از ايشان مى‌آيند و حكم به عدالتشان مى‌كنند؛ زيرا [سراسر] زندگى آن‌ها هجرت، جهاد، يارى اسلام، بذل مال و خون در راه خدا، حتى كشتن پدران و پسران مشركشان، وعظ و نصيحت در راه دين و قوت ايمان و يقين بوده است؛ به همين جهت، همه علما و كسانى كه نظرشان قابل اعتماد است، قائل به عدالت جميع صحابه‌اند.[6]

[1] . يونس، آيه 115.

[2] . حديد، آيه 10.

[3] . انبياء، آيه 101.

[4] . برخى از پرسش‌ها در فصل اول گذشت.

[5] . همان.

[6] . شريف جرجانى، شرح مواقف، ج 3، ص 218؛ مى‌گويد: شيعه و بسياى از اهل سنت، قاتلان عثمان و جنگ‌كنندگان با على عليه السّلام را فاسق مى‌دانند. عبد العزيز دهلوى در تحفه اثنى عشريه، ص 319، مى‌گويد: على عليه السّلام و شيخين گروهى از صحابه را حد زدند. خود پيامبر اكرم بر مسطح( از شركت‌كنندگان در جنگ بدر) و حسان بن ثابت، حد قذف جارى نمود. پيامبر بر كعب بن مالك، مرارة بن ربيع و هلال بن اميه غضب كرد و پنجاه روز-- آنان را از مدينه طرد كرد؛ درحالى‌كه دو نفر از آن‌ها بدرى بودند و ماعز اسلمى را رجم و بر بسيارى ديگر از صحابه حد شرب خمر جارى كرد.