او بر آن است كه اين دو آيه ثابت مى‌كنند جميع صحابه اهل بهشت‌اند و هيچ‌يك از آن‌ها داخل جهنم نمى‌شوند؛ زيرا آنان مخاطب آيه نخست قرار گرفته‌اند.

اگر اشكال شود كه با توجه به آيه شريفه، عدالت فقط شامل كسانى مى‌شود كه در راه خدا انفاق و جهاد كرده باشند؛ در پاسخ مى‌گوييم: انفاق و جهاد، حمل بر موارد غالب مى‌شود وگرنه مقصود آيه شريفه كسانى است كه بالفعل‌[1] يا بالقوه متصف به چنين صفتى باشند؛ يعنى كسانى كه روحيه و آمادگى انفاق دارند، هرچند در زمان نزول آيه شريفه انفاق نكرده باشند.

به نظر نگارنده، اولا وعده حسناى الهى مخصوص كسانى است كه قبل و بعد از فتح مكه انفاق و جهاد كرده‌اند و تخصيص مذكور را با كلمه (من) تبعيضيه در «منكم» تأكيد مى‌كنند، شايد تعداد انفاق‌كنندگان به صد نفر نرسد. تفاوت اين عدد تا صد و چهارده هزار تا كجاست؟!

اين مفسر غالى درصدد تحميل نظريات شخصى خود بر قرآن، و تفسير برخلاف معناى اختصاصى آيه شريفه است؛ زيرا آن را نظر غالب مطرح مى‌كند. ايشان بر آن است با اصلاح معناى قرآن، همه باديه‌نشين‌ها، منافقان، مرتدان، متخلفان، و بخيلان را مشمول در معناى آيه شريفه كند. تا غلو خودش در حق صحابه را صحيح جلوه دهد و همه آنچه را از كتاب و سنت در نكوهش گروه‌هايى همچون خود بيان شده است، باطل كند. چنان‌كه پيش‌تر بيان شد.

ثانيا، وعده حسناى الهى كه در آيه شريفه بيان شده است، مشروط به ايمان، عمل صالح و باقى بودن بر آن تا زمان حيات است. چنان‌كه آيات بسيارى كه پيش از اين به برخى آن‌ها اشاره شد، از جمله اين آيه از زبان سيد المرسلين، بر آن دلالت دارد:

[1] . اصابة، ج 1، ص 11.