فراگرفته است.[1]

بلى پشيمانى، توبه است و انكسار در مقابل حق تعالى كه از عجب بهتر است و گرنه مطلق شادى از عمل صالح مذموم نيست و حتى از لازمه ايمان است.

بهر حال تا اينجا چهار مرتبه عجب و خود پسندى را فهميديم.

1- كار بدش را خوب پندارد، كه بدترين مراتب عجب است در قرآن مى‌خوانيم: آيا شما را از زيان‌بارترين مردم از نظر عمل خبر بدهيم؟ كسانى اند كه كارشان بى نتيجه بوده و پنداشته‌اند كه كار خوبى كرده اند.

2- بخاطر ايمان و عمل صالح بر خدا منت نهد كه علامت حماقت آدمى مى‌باشد و در قرآن نيز از آن فى الجمله نهى شده است.

3- خود را از تقصير و كوتاهى در انجام مراسم عبوديت بدور بداند. در صورتى كه لازمست آدمى هميشه خود را مقصر بداند، «فَلا تُزَكُّوا أَنْفُسَكُمْ» خود را تزكيه نكنيد.

4- نازيدن بعمل صالح ولى سرور قلبى بر آن عيبى ندارد وحتى از لازمه ايمانست و زمينه ساز تكرار عمل و شكر گزارى از خالق خود و بر توفيق بر خير.

[1] - ص 428 همان مصدر و قريب منه صحيح آخر عنه( ع) و لاحظ ص 228 ج 71 بحار انوار ايضا.