وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً «با مردم خوب سخن گوئيد.»

وَ قُولُوا قَوْلًا سَدِيداً «گفتار شما محكم باشد كه خدا عمل‌هاى شما را اصلاح و گناهان شما را مى‌آمرزد.»

سيزدهم- عُجب و خود پسندى‌

نازيدن بعمل صالح و خودپسندى را عُجب گويند. امام كاظم (ع) به پسرش فرمود: پسرك من بر تو باد بكوشش كه خودت را از حد تقصير در عبادت خدا خارج ندانى، زيرا عبادت خداوند آن طورى كه شايسته است ميسر نيست.[1]

ابوالحسن (ع) فرمود: عجب درجاتى دارد از آن جمله اينست كه كار بدش در نظرش جلوه كند و آنرا خوب داند و از آن خوشش آيد و پندارد كه كار نيكوئى كرده است.[2] و از آن جمله اينكه ايمان آورد و بدين سبب بر خداوند منت نهد در صورتى كه منت خداوند براوست. بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَداكُمْ لِلْإِيمانِ.

امام صادق (ع) در صحيح عبدالرحمن مى‌گويد: همانا مرد گناه مى‌كند و از آن پشيمنان مى‌شود و كار خوبى مى‌كند و از آن مسرور مى‌شود بحدى كه از آن حال خود (ندامت و پشيمانى) عقب مى‌ماند. در صورتى كه پشيمانى او بهتر از شادى است كه او را

[1] - ص 116 ج 3 اصول كافى

[2] - ص 427 همان مصدر و فى الكتاب العزيز« أَ فَمَنْ زُيِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ فَرَآهُ حَسَناً»