عجب گذشته از نقص روحى تنفر اجتماعى را نيز بدنبال مى‌آورد زيرا فرد خود پسند كه بهر كار خود مى‌نازد مورد تنفر مردم واقع مى‌شود. و در كارها بسيار اشتباه مى‌كند و اميد اصلاح او ضعيف است.

واينهم دو حديث آخر اين بحث:

1- فى الصحيح عن الصادق (ع):

«آفة الدين الحسد و العجب و الفخر»[1]

حسد و عجب و فخر آفت دين است و بقول مجلسى مرحوم اول و دوم از معاصى دل و سوم از معاصى زبانست.

2- فى جمله من الروايات:[2]

«ثلاث مهلكات: شح مطاع و هوي متبع و اعجاب المرء بنفسه»

تزكيه نفس‌

تزكيه نفس هدف آفرينش انسان و غايت ارسال رسل است ولى آدمى نبايد در پندار و گفتار، خود را تزكيه نمايد يعنى خود را پرهيزگار و متقى و بدور از عيب و گناه بداند. كه باعث گمراهى و با زمانى و پسمانى او مى‌شود و از سير و سلوك باز مى‌ماند.

درقرآن آمده است كه خود را تزكيه ننمائيد (چه بسا كه از فرط خودخواهى و نادانى باشد) خدا داناتر به كسى است كه تقوى دارد. (سوره نجم آيه 32)

[1] - ص 248 ج 73 بحار الانوار.

[2] - سند هر كدام بتنهائى ضعيف است ولى مجموع آنها قابل اعتبار است رجوع شود به صفحه 5 الى ص 7 ج 70 بحار الانوار.