و غاصب مى‌باشد. و همين ربح خالصيس را ارزش اضافى نام نهاده، و مى‌گويد كه سرمايه‌دار قوه كارگر را بكمتر از ارزش ماده توليدى كه نتيجه كار باشد ميخرد و باجرتى كه ميدهد كارگر را قوى ميگرداند تا بكار خود ادامه دهد و هيچگاه ارزش عمل او را باو نمى‌دهد و الا سودى براى مالك نخواهد ماند، و همين وضع اقتصادى است كه تنازع طبقاتى را در درون جامعه سرمايه‌دارى تشديد مى‌كند تا بالاخره منجر بانقلاب و غلبه طبقه كارگرى ميشود، و نظام سرمايه‌دارى بحكم قانون ديالك‌تيك جاى خود را به سوسياليزمى مى‌دهد.!

خواننده گرامى فهميد كه اولا كار مناط قيمت و ارزش نيست و لذا تمام گفتار ماركس درباره ارزش اضافى سقوط مى‌كند.

و ثانيا اگر كار عامل قيمت باشد باز هم مالك نسبت بهمه بربح غاصب گفته نميشود زيرا تشبث و تدبر واداره‌