قائل نيستيم، و چون گناه كاريم و انبياء و اوليا نزد خداوند مقام و آبرو دارند ما با اين مردمان صالح عفو گناه مى خواهيم، به اينها مى گوييم همين كار عبادت و شرك است و در شرك فرقى بين عبادت بت و واسطه قرار دادن صالحين (انبياء و اولياء) نيست، كفار آن زمان هم دو دسته بودند برخى بتها را براى شفاعت قصد مى كردند و برخى اولياء را. و آيات زير متوجه دسته دوم است:

أُولئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلى‌ رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَ يَرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَ يَخافُونَ عَذابَهُ‌ (اسراء/ 57)؛ عيسى بن مريم جز رسولى نيست ... بگو آيا مى پرستيد چيزى غير خدا را كه ضرر و نفعى را براى تان در اختيار ندارد.

وَ يَوْمَ يَحْشُرُهُمْ جَمِيعاً ثُمَّ يَقُولُ لِلْمَلائِكَةِ أَ هؤُلاءِ إِيَّاكُمْ كانُوا يَعْبُدُونَ قالُوا سُبْحانَكَ أَنْتَ وَلِيُّنا ...[1]

3- اميد و طلب شفاعت از غير خدا را قرآن شرك مى داند، «وَ يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَضُرُّهُمْ وَ لا يَنْفَعُهُمْ وَ يَقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعاؤُنا عِنْدَ اللَّهِ قُلْ أَ تُنَبِّئُونَ اللَّهَ بِما لا يَعْلَمُ فِي السَّماواتِ وَ لا فِي الْأَرْضِ ... (يونس/ 18)؛ چيزى غير از خدا را مى پرستند كه به آنان ضرر و نفعى نمى رساند و مى گويند اينان شافعان ما نزد خدواند هستند ...[2]

[1] . اين آيه و آيه ماقبل از محل نزاع خارج است و ذكر آنها يك نوع فريب دادن ساده لوحان است زيرا همه مسلمانان قبول دارند كه عبادت غير خدا چه نبى و ولى باشد و چه ملائكه موجب شرك مى شود و كسى منكر آن نشده و نزاع در معناى عبادت است كه قبلا گذشت و دو ايه فوق دلالتى بر معناى عبادت ندارد.

[2] . در اين آيه گفته نشده است كه شرك كفار به خاطر شفاعت خواستن از غير خدا است كه نويسنده مذكور ادعا دارد بلكه كفار عبادت غير خدا را مى كردند و به علاوه ادعاى شفاعت از آنان را نيز داشتند. شرك آنان به خاطر عبادت غير خدا است نه به خاطر شفاعت خواستن باطل آنان، نويسنده مذدكور عمدا" يا جهلا" بين دو موضوع مذكور خلط كرده است و طلب شفاعت از كسانى كه خداوند به آنان اختيار شفاعت را داده است غير از طلب شفاعت از بت ها است كه توانايى شفاعت را ندارد اولى صحيح و دومى باطل است.