پس نخوانيد با خدا هيچ يك را[1] بنا بر اين طلب شفاعت از پيغمبر شرك است. له دعوة الحق و الذين يدعون من دونه لا يستجيبون لهم بيشى‌ء؛ دعاى حق، براى اوست و كسانى را كه از غير خدا مى خوانند اجابت نمى كنند براى دعا كنندگان به هيچ وجه‌[2] بنا براين دعا و خواستن بايد مخصوص به خداوند باشد.[3]

2- «اله» كسى است كه به خاطر تقرب و استشفاع مورد تعلق قلبى قرار گيرد.[4] چه فرشته باشد چه نبى چه ولى و يا درخت و جن و قبر و بت و كلمه «لا اله الّا الله» آن را نفى مى كند. مشركان زمان پيامبر معناى «إله» را فهميدند ولذا كلمه توحيد را نپذيرفتند ولى اكثريت مردم (يعنى مسلمانان غير وهابى) حقيقت فوق را ندانسته اند و «إله» را به معناى «خالق» و «رازق» و مدبر مى دانند و مى گويند ما به الهى غيراز خداوند

[1] . مراد از مساجد يا اعضاى هفتگانه سجده كننده است و يا مسجدها. به هر حال معناى آيه اين است كه براى خدا در خدائى او شريك قرار ندهيد و يا براى غير خدا سجده نكنيد. و دلالتى بر منع دعاى غير خدا به طور مطلق ندارد و لذا دعاى زندگان اتفاقا جايز است. تفصيل آن بعدا مى آيد.

[2] . آيه مباركه تنها ارشاد به بطلان و بى اثر بودن خواستن از غير خدا را مى كند و هيچ گونه دلالتى بر حرمت و شرك ندارد و مسلما شامل حال كسانى كه خداوند به آنان قدرت شفاعت و كار ديگرى را در دنيا و يا آخرت و يا در هر دو جهان داده نمى شود. از دعاى آنان نهى به عمل نيامده، چون آنان اختيار استجابت را به اذن پروردگار دارند و لذا خواستن حاجت ار زندگان در امور عادى اتفاقا جايز است.

[3] . از آنچه در آيه سابق گفتيم مطلب روشن مى شود.

[4] . تفسير اله با آنچه كه نويسنده مذكور گفته غلط و بدون دليل است اله در قرآن گاهى به معناى خالق و فاعل و گاهى به معناى معبود استعمال شده، و ما سابقا معناى عبادت را از قرآن مجيد بيان داشتيم. ولى شيخ مذكور به اين تفسير اختراعى خود صدها ميليون بلكه يك ميليارد و چند صد ميليون مسلمان جهان را تكفير مى كند، ما از او تعجبى نداريم، تعجب ما از پيروان اين طريقه شاذه اختراعى است كه چگونه راضى مى شوند از آن پيروى كنند.