عَدُوٌّ مُبِينٌ‌ يس/ 60) را به آن تفسير كرده اند. اطاعت غير خدا گاهى همانند اطاعت رسول و اولى الامر واجب مى شود گاهى حرام مى شود؛ «وَ لا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِماً أَوْ كَفُوراً» و غيرذلك و بالجمله اطاعت آمرين عرفى در غير معصيت الهى ضررى ندارد و اطاعت انبياء و اولى الامر درحقيقت اطاعت خود خداوند است و گاهى به معناى مطلق خضوع مى آيد كه حكم آن بيان شد (فَقالُوا أَ نُؤْمِنُ لِبَشَرَيْنِ مِثْلِنا وَ قَوْمُهُما لَنا عابِدُونَ)؛ اى خاضعون متذللون (إن عبدت بنى اسرائيل) يعنى بنى اسرائيل را خاضع و فرمانبردار خود قرار دادى. از حضرت على (ع) نقل شده است كه أنا عَبدٌمِن عَبيدِ مُحَمَّد[1]؛ من فرمان برى از فرمانبران محمد (ص) مى باشم.

3- عبادت غير خدا گاهى به اعتقاد تعدد پروردگار و انكار توحيد صورت مى گيرد و گاهى به خاطر اينكه واسطه فيض فاعل تدبير جهان يا انسان است.

قرآن مجيد هردو قسم عبادت را باطل مى داند و انسان به سبب آن مشرك مى شود: قُلْ يا أَهْلَ الْكِتابِ تَعالَوْا إِلى‌ كَلِمَةٍ سَواءٍ بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَ لا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئاً وَ لا يَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ‌ (آل عمران/ 64)؛ اى اهل كتاب بياييد به سوى كلمه برابرى بين ما وشما، عبادت نكنيم جز خدا را و هيچ چيز را شريك او قرار ندهيم و نبايد كه بعضى از ما بعضى ديگر را رب بگيرد. و ما كانَ مَعَهُ مِنْ إِلهٍ، با خدا هيچ خالقى يا معبودى نيست.

قالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ أَوْ يَنْفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ‌ (26- 72- 73)؛ آيا بت هاى شما دعاى شما را مى شنوند يا نفع و ضررى به شما ميرسانند؟

[1] . اصول كافى، ج 1