بهائى (ره) از بسيارى علماى شيعه و سنى نقل كرده است‌[1] كه عبادت خدا به داعى دفع ضرر و جلب منفعت باطل است و عبادت نبايد به قصد تحصيل ثواب يا خلاصى از عذاب صورت گيرد و از امام رازى‌[2] نقل شده كه متكلمين بر آن اتفاق داردند كه چنين عبادت استحقاق ثواب ندارد. عبادت بايد تنها به قصد امر خداوند ولى از قرآن مجيد صحت آن استفاده مى شود.

وَ ادْعُوهُ خَوْفاً وَ طَمَعاً (الاعراف/ 56)

وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً (الانبياء/ 90)

تَتَجافى‌ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعاً (سجده/ 16)

امام صادق (ع) در صحيح هارون بن خارجه مى فرمايد[3]: بندگان (ياعبادت) بر سه گونه اند؛ قومى كه خداوند عزوجل را به جهت خوف عبادت مى كنند و اين عبادت بردگان است، و قومى كه خداوند تبارك و تعالى را براى تحصيل ثواب عبادت مى كنند و اين عبادت مزدوران است، و قومى كه خدا را به خاطر محبت عبادت ميكنند و اين عبادت آزادگان است و اين نوع بهترين عبادت است و تفصيل اين بحث مربوط به علم فقه است.

عبادت غالبا به معناى پرستيدن مى آيد كه براى غير خدا جايز نيست‌ (إِيَّاكَ نَعْبُدُ) يعنى تنها تو را مى پرستيم و سابقا دانستيم كه معناى عبادت تعظيم به قصد رب و خالق است، نه مطلق تعظيم و گاهى به معناى طاعت مى آيد كه بعضى آيه مباركه‌ (أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّيْطانَ إِنَّهُ لَكُمْ‌

[1] . كشكول بهائى، ص 222

[2] . مصباح الفقاهه، ج 1، ص 467

[3] . اصول كافى، ج 1، ص 84.