جهان معتقد باشد ولى غير خدا را عبادت كند نه تنها فعل حرام بجا آورده و گنهكار است كه مشرك شده، از اسلام خارج مى گردد و مانند كفار قريش مستحق قتل و خلود در جهنم مى شود.

قالَ الله تَعالى: وَ قَضى‌ رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ‌ (أسرى/ 23) حكم پروردگارت است كه جز او پرستيده نشود.

وَقال: إِنَّكُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَها وارِدُونَ لَوْ كانَ هؤُلاءِ آلِهَةً ما وَرَدُوها وَ كُلٌّ فِيها خالِدُونَ‌ (أنبياء/ 99)؛ شما و آنچه را كه مى پرستيد از غير خدا در دوزخيد اگر معبودهاى شما خدايان مى بودند وارد آتش دوزخ نمى شدند همه در آن جاويدانند.

بلى عبادت همان تعظيم و تذلّل مقرون به اعتقاد خالقيت و ربوبيت است: إِنَّ اللَّهَ رَبِّي وَ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُسْتَقِيمٌ‌ (آل عمران/ 51). ذلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ خالِقُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ فَاعْبُدُوهُ‌ (انعام/ 102).

از حرف (ف) عاطفه كه دلالت بر تفريع مى كند به خوبى استفاده مى شود كه تعظيم و خضوع مقرون به اعتقاد در ربوبيت و خالقيت اشياء عبادت گفته مى شود. و جوهر نزاع با پيروان محمدبن عبدالوهاب همين مطلب است كه معناى عبادت چيست، اينان براى عبادت معنايى را اختراع كرده اند كه در مقصد بعدى در معناى إله مى آيد و هيچ دليلى از قرآن و سنت براى آن ذكر نكرده اند، به هر حال دو آيه فوق و آيات ديگرى دلالت دارد كه عبادت خضوع مقرون به اعتقاد خالقيت و ربوبيت است. و همچنين آيه 36 سوره مريم قسم دوم محتاج با اجازه شرعى است اگر دليلى وجود داشت مطابق آن عمل مى شود و گرنه بدعت و تشريع و حرام مى گردد ولى بايد متوجه بود كه هر حرام موجب شرك و خروج از اسلام نمى شود، مسلمان گاهى عادل و گاهى فاسق است. به‌