فصل هفتم: توحيد در عبادت (2)

معناى اين عنوان اين است كه عبادت غير خداوند حرام و موجب شرك است گرچه اين غير، پيامبران يا اولياء باشند و اين موضوع از نظر همه مسلمانان مسلّم است و كسى در آن اختلاف ندارد و ما در اين رساله تا حدى تفصيلات آن را در ضمن مطالبى بيان مى داريم و از خداوند توفيق مى طلبيم.

1- خضوع در مقابل غير بر سه قسم است:

الف- خضوع به نحو «تألُّه» و «خدا قرار دادن غير» و به عبارت ديگر خضوع و تعظيم به قصد ربوبيت و خالقيت طرف.

ب- خضوع و تعظيم به قصد «تديّن» ولى نه به قصد تألّه.

ج- خضوع و تعظيم نه به قصد تدين و نه به قصد تألّه، بلكه بر اساس «مراسم اجتماعى بشرى».

قسم اول تنها براى خداوند جهان صحيح است و براى غير او (چه انبياء، چه ملائكه، چه كسانى ديگر) موجب شرك است و قرآن مجيد در اين مورد تاكيدات فراوانى دارد كه بعداً پاره اى از آيات مقدسه آن ذكر مى شود. كسى كه به واجب الوجود و آفريدگار واحد، در خلقت كلى‌