رفته نبايد داكتر براى مريض خود آن را بنويسد و خوردن آن براى مريض نيز حرام است.

بلى اگر داكتر بداند كه مرض بيمار مهلك است و جز دوائيكه شراب با آن مخلوط است ديگر دوائى براى علاج او مفيد نخواد بود مى‌شود به مقدار ضرورت، خوردن آن را تجويز كند. ولى ممكن است اين فرض نادر باشد.

(مسأله 20:) استعمال دواى مخلوط با شراب در غير خوردن، مانند ماليدن بدن با آن جايز است هرچند احوط ترك آن است؛ ولى داكتر بايد موضوع را به مريض مسلمان بگويد تا وضو و غسل و سپس نماز او باطل نشود.

(مسأله 21:) دوائى كه در تركيب آنها اجزاى بدن خوك يا ميته و يا سائر نجاسات به كار رفته باشد در غير فرض اضطرار نبايد آن را بخورد مريض داد و خوردن آن بر مريض نيز حرام است. و در فرض پرمشقت بودن مرض و نبودن دواى ديگر خوردن آن دوا به مقدار ضرورت عيبى ندارد و مريض بايد دهانش را تطهير كند تا به خوردن غذاى متنجس‌