و بطلان وضوء در بعضى از مواقع مبتلا نگردد.

(مسأله 22:) خوراندن غذا و دواى متنجس به كافر و طفل و ديوانه عيبى ندارد. ولى دادن شراب حتى به حيوانات هم محل اشكال است.

(مسأله 23:) داكتر نبايد به شك و گمان خود در تشخيص مرض و تعيين دوا عمل نمايد و چنانچه حصول اطمينان براى او مشكل يا ناممكن باشد بايد موضوع را با مريض در ميان بگذارد.

(مسأله 24:) داكتر زن اگر در عده رجعيه باشد و يا شوهرش او را از بيرون رفتن از منزل نهى كند نبايد از خانه بيرون رود مگر در دو صورت كه به اندازه ضرورت مى‌تواند براى تداوى برود و برگردد:

اول: جان مسلمانى در خطر باشد و جز او معالجى نباشد. ولى اگر مشكله بوسيله تلفن و آمدن مريض به منزل او حل مى‌شود بيرون رفتن او جايز نيست.

دوم: در نفقه فعلى خود محتاج به اجرت عمل خود