درصد اشتراك كردند و آراى چهار ميليون به نمايندگان متعدد بى‌تاثير بود، زيرا نمايندگان زياد آنان به خاطر قلت آراء به هركدام، به مجلس راه نيافتند ولى آراى دو ميليون به پيروزى نمايندگان موثر افتاد.

بنابراين تصويبات مجلس در مقابل نظر رئيس‌جمهور از نظر عقل و منطق بى‌اعتبار است، حتى اگر او صاحب چهار ميليون رأى بوده باشد. ولى عرف دموكراسى آنرا معتبر مى‌داند.

2- آنچه كه تاكنون محسوس و غير قابل ترديد است، غالب نمايندگان در موقع رأى‌دهى به نظر خود،- خواه حق، خواه باطل- عمل مى‌كنند نه به دلخواه موكلين خود و نه از آنها چيزى سوال مى‌نمايند.

بنابراين، توكيل نمايندگان توكيل صورى و ظاهرى است نه واقعى تا به حكوت مردم بر مردم منجر شود.

3- نمايندگان گاهى تنها مصالح فردى خود نه مصالح موكلين را مراعات مى‌كنند.

4- گاهى مصالح صنفى خود را مورد توجه قرار مى‌دهند.

5- گاهى به منافع حزبى خود أهميت مى‌دهند.

6- گاهى عقايد دينى يا مذهبى خود را أهم مى‌دانند.

7- گاهى ايديولوژى خود را مقدم مى‌دارند.