و اما در فرض اول كه اختلاف اكثريت و اقليت در آراء جنبه قومى يا دينى يا لسانى ... داشته باشد، شكى نيست كه تقديم آراى اكثريت بر اقليت جز مغلوب و مقهور و حتى مظلوم نگه داشتن اقليت و به رسميت شناختن زورمدارى اكثريت ديگر مفهومى ندارد و مسلما اين‌گونه حكومت اكثريتى، غير انسانى و منافى با وحدت ملى مى‌باشد.

بنابراين، دموكراسى امروزى يك شعار فرضى است تا يك طرح قابل تطبيق و عملى شدن.

باز هم اكثريت آرا، از زاويه ديگر:

نمايندگان در شوراى ملى، حق رأى‌دهى مساوى دارند؛ اين قانون استثناناپذير دموكراسى فعلى است.

ولى اين قانون برخلاف عدالت و برخلاف روش عقلايى است، مثلا يك نماينده در مركز يك كشور يك ميليون رأى مى‌آورد، نماينده ديگر از يك ولسوالى كوچك (واحد ادارى كوچك) با ده هزار رأى به مجلس شورا مى‌آيد كه هردو در رأى‌دهى حق مساوى دارند، يعنى آراى يك ميليون تن با آراى ده هزار تن مساوى است كه صد مرتبه به آراى مردم آن منطقه امتياز بى‌جهت داده شده و به تعبير ديگر يك‌صد مرتبه به آراى مردم مركز ظلم شده است.