ديهيم و سرير از گهر و عاج گرفتيم‌

اموال و ذخايرشان، به تاراج گرفتيم‌

وز پيكرشان ديبه و ديباج گرفتيم‌

مائيم كه از دريا، امواج گرفتيم‌

انديشه نكرديم ز طوفان و ز تيار

در چين و ختن ولوله از هيبت ما بود

در مصر و عدن غلغله از شوكت ما بود

در اندلس و روم عيان قدرت ما بود

غرناطه و اشبيليه در طاعت ما بود

صقليه نهان در كنف رايت ما بود

فرمان همايون قضا آيت ما بود

جارى به زمين و فلك و ثابت و سيار

خاك عرب از مشرق اقصى گذرانديم‌

وز ناحيه غرب بافريقيه رانديم‌

درياى شمالى را بر شرق نشانديم‌

وز بحر جنوبى بفلك گرد فشانديم‌

هند از كف هندو، ختن از ترك ستانديم‌

مائيم كه از خاك بر افلاك رسانيدم‌

نام و هنر و رسم كرم را به سزاوار

چون بره بيچاره به چوپانش نپيوست‌

از بيم به صحرا نه خسبيد و نه بنشست‌

خرسى به شكار آمد و بازويش فروبست‌

با ناخن و دندان ستخوانش همه بشكست‌

شد بره ما طعمه آن خرس زبردست‌

افسوس از آن بره نوزاده سرمست‌