18- يَوْمَ تَشَقَّقُ السَّماءُ بِالْغَمامِ ... (فرقان 25)

سوال اينست كه چگونه آسمان بوسيله ابرها پاره‌پاره مى‌شود و اين موضوع مسلما غير معقول است ولى اگر كلمه با براى سببيت نباشد بلكه مانند (و بحمده) براى ملا بست باشد سؤالى در بين باقى نمى‌ماند يعنى آسمان با ابرهاى خود در قيامت پاره مى‌شود و اگر با سببيّة باشد ممكن است مراد ابر خاصى باشد (هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِنَ الْغَمامِ وَ الْمَلائِكَةُ وَ قُضِيَ الْأَمْرُ (بقره 210)

19- فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِينَ عاماً (عنكبوت 14) بسيار بعيد است كه لبث و حتى تمام عمر نوح (ع) (950) سال بوده باشد و بر اساس اين استبعد ممكن است آيه مباركه را از جمله متشابهات قرآن دانست.

20- لَا الشَّمْسُ يَنْبَغِي لَها أَنْ تُدْرِكَ الْقَمَرَ وَ لَا اللَّيْلُ سابِقُ النَّهارِ (يس 40) قمر يكى از اجزاى كوچك منظومه شمسى است كه نسبت رسيدن و نرسيدن خورشيد به او صحيح نيست، مانند اينكه بگوييم نمى‌شود زيد به انگشت خود برسد بعضى از دانشمندان شفاها جواب گفته‌اند كه مراد اينست كه شمس و قمر بيك‌ديگر نمى‌رسد و فاصله آنها محفوظ است و بدين وسيله نظام منظومه شمسى پايدار مى‌ماند شق ديگر آن محذوف است (و لا القمر ينبغى له ان يدرك الشّمس) ولى نگارنده فكر مى‌كند سوال مذكور جواب ديگرى مى‌خواهد كه هنوز بدست نيامده است.

21- قُلْ أَ إِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ ... وَ جَعَلَ فِيها رَواسِيَ مِنْ فَوْقِها وَ بارَكَ فِيها وَ قَدَّرَ فِيها أَقْواتَها فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَواءً لِلسَّائِلِينَ ... فَقَضاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ فِي يَوْمَيْنِ‌ (فصلت 9- 12) از اين آيات فهميده مى شود كه خلقت زمين و اقوات آن شش روز را دربرگرفته است و در ساختن هفت آسمان دو روز گذشته است در اين‌جا چند سوال بذهن خطور مى‌كند.

1- روز و شب از حركت زمين و نور خورشيد است قبل از آنها روزى‌