قرآن مجيد مى‌فرمايد: «أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ»[1] رسول من؛ آيا ديدى آن‌هايى را كه هوا و هوس خود را معبود خود قرار داده‌اند؟ با توجه به آيه شريفه من به شما توصيه مى‌كنم كه هركارى را كه شما انجام مى‌دهيد بايد با قصد قربت انجام دهيد؛ اگر به قصد قربت نباشد حتى تمام مردم به موعظه شما هدايت شوند، كسى به شما ثواب نمى‌دهد. سعى كنيد تبليغ شما براى خدا باشد؛ يك موقع اگر ديديد مشكل است و نمى‌توانيد قصد قربت داشته باشيد، منبر نرويد و از موعظه اجتناب ورزيد؛ ضعيف النفس نباشيد. اگر براى رضاى خدا از تبليغ خود گذشتيد، خداوند جل جلاله براى شما دروازه‌هاى علم را باز مى‌كند؛ زيرا شما مى‌توانستيد در حضور آن همه شخصيت‌هاى علمى خود را مطرح نماييد؛ ولى براى اين‌كه قصد شما براى خدا نبود از منبر رفتن منصرف شديد تا از يك‌طرف مورد غضب پروردگار واقع نشويد و از طرف ديگر زحمت‌هاى شما هدر نرود.

«وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ‌» عزت شما به خدا مربوط است؛ پس مواظب خود باشيد كه همه چيز نزد خداست. «وَ كُلُّ شَيْ‌ءٍ عِنْدَهُ بِمِقْدارٍ»[2] او از همه چيز آگاه است و خدا مى‌داند كه شما براى رضايت او در مقابل هواى نفس خود مقاومت مى‌كنيد. «هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلهَ إِلَّا هُوَ عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحِيمُ‌»[3] خداوند جل جلاله حق كسى را ضايع نمى‌كند و او أجر شما را خواهد داد؛ زيرا او عالم الغيب است. در اين‌جا لازم مى‌بينم كه نكته‌هاى مهم و اساسى را دوباره به خدمت شما بيان كنم تا در منابر و سخنرانى‌هاى خود آن‌ها مراعات نماييد.

[1] - جاثيه/ آيه 23

[2] - رعد/ آيه 8

[3] - حشر/ آيه 22