اجتناب از غرور و تكبر

در منبر رفتن و تبليغ نمودن خود مغرور نشويد. حالا ممكن است صداى شما خوب باشد و مردم را وادار به گريه كند؛ ولى گريه كردن مردم چيزى است كه فقط نفس شما را راضى مى‌كند، فايده معنوى براى شما ندارد. خداوند جل جلاله به مقبوليت صداى و حرف‌هاى جذاب شما توجه ندارد. خدا از شما اخلاص مى‌خواهد. اگر در گفتار شما اخلاص وجود داشته باشد، خداوند جل جلاله آن را قبول مى‌كند و الّا اگر براى شهرت طلبى و رياكارى باشد، نه‌تنها مورد قبول پروردگارجل جلاله واقع نمى‌شود؛ بلكه عمل شما از اساس باطل مى‌شود.

از شخصى نقل مى‌كند، كه مى‌گويد: يك‌وقت روى منبر رفتم، قبل از من ديگران نيز صحبت نموده بودند. آن‌ها از وقايع روز عاشورا و گرماى كربلا و تشنگى اهل‌البيت امام حسين عليه السلام زياد گفته بودند؛ وقتى نوبت به من رسيد همه چيز گفته شده بود و من نخواستم تكرارى صحبت كنم؛ زيرا خاتم‌الواعظين بودم و بايد چيزهاى تازه صحبت مى‌كردم؛ گفتم مردم مى‌دانيد كه در روز عاشورا چه خبر بود؟ هواى كربلا در روز عاشورا چنان سرد بود كه درجه هوا چندين درجه زير صفر قرار داشت. آب‌ها را يخ‌بسته بود و زمين كربلارا برف فرا گرفته بود؛ اطفال‌هاى امام حسين عليه السلام زير خيمه‌ها، بدون لحاف و بدون وسايل گرم كننده نشسته بودند. همه‌گى از شدت سرما مى‌لرزيدند. وقتى اين حرف‌ها را گفتم، همين مردم ساده كه تا چند دقيقه‌ى قبل، براى تشنگى اطفال امام و گرماى كربلا گريه مى‌كردند، شروع كردند به گريه نمودن. اين‌بار براى سرما خوردگى اطفال آن‌حضرت عليه السلام گريه مى‌كردند. مى‌بينيد كه اين گونه افراد دين خدا را به مسخره مى‌گيرند و با عقايد مردم بازى مى‌كنند؟