خداوند جل جلاله به‌كسى محتاج نيست و چيزى را از انسان نمى‌خواهد، جز اين‌كه مى‌فرمايد: نفس خود را كامل كنيد و خود را به كمال‌انسانى برسانيد. كمال‌انسانى حاصل نمى‌شود، مگر با پيروى از دستورات دينى. دستورات دينى چيزى نيست مگر خير و سعادت براى خود انسان‌ها. در حديثى از رسول‌اكرم صلى الله عليه وآله وسلم نقل شده است: «الكَنُودُ الَّذى يأكُلُ وَحدَهُ وَ يمنَعُ رَفدَهُ وَ يضرِبُ عَبدَهُ»[1] مى‌فرمايد: كنود كسى است كه بخيل است و به‌كسانى ديگر چيزى نمى‌دهد و عطا و بخشش خود را از مردم منع مى‌كند، به زير دستان خود رحم ندارد. يكى از مصاديق كنود همين است كه از بذل و بخشش اموال نسبت به ديگران خود دارى مى‌كند؛ در حالى‌كه آن‌مال نيز از خداوند جل جلاله است. با توجه به آن‌چه كه عرض كردم، انسان بايد مقدارى از اموالش را ذخيره كند و مقدارى آن را خود استفاده كند؛ مقدارى ديگرى را به فقراء و مستمندان بدهد تا مصداق آيه مباركه قرآن، واقع نشود. به‌قول شاعر

آگاهى از ناسپاسى‌

«وَ إِنَّهُ عَلى‌ ذلِكَ لَشَهِيدٌ»

بدون ترديد خود به اين معنى گواه است. در اين‌آيه مباركه، دو احتمال وجود دارد.

[1] - مجمع البيان/ ج 10، ص 530)