عدم تعارض در آيات قرآن‌

قرآن مجيد در اين آيه مباركه مى‌فرمايد: «بِرَبِّ الْمَشارِقِ وَ الْمَغارِبِ» در جاى ديگر مى‌فرمايد: «وَ لِلَّهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ»[1] در آيه ديگر فرموده است كه: «رَبُّ الْمَشْرِقَيْنِ وَ رَبُّ الْمَغْرِبَيْنِ»[2] بعضى‌ها ممكن است فكر مى‌كنند كه نعوذ باالله، آيات قرآن با هم تعارض دارند. در يك جاى به لفظ جمع استعمال شده است؛ در جايى ديگر لفظ مفرد به‌كار رفته و در آيه ديگر، مشرقين و مغربين گفته شده است. يعنى پروردگار دو مغرب و دو مشرق. جواب اين است كه آيات قرآن در واقع هيچ‌گونه تعارضى باهم ندارند و آن‌چه را كه قرآن بيان مى‌كند هر كدام واقيعت‌هايى است كه وجود دارد؛ مثلا اگر از كسى سؤال شود، تو پسر چه كسى هستى؟ مى‌گويد: پسر احمد. بعد سؤال شود پدر كه هستى؟ مى‌گويد: پدر محمود. بعد سؤال شود برادر كه هستى؟ مى‌گويد: برادر حامد. اين گفته‌ها باهم در تضاد نيست؛ بلكه همه درست است؛ زيرا كه انسان مى‌تواند يك مرتبه خود را به نام پدر معرفى كند و مرتبه ديگر به نام پسر، خود را معرفى كند كه من پسر فلان شخص هستم، يا پدر فلانى هستم و يا برادر فلان شخص هستم. در هرسه مورد خود را معرفى كرده و هيچ تعارضى هم در آن ديده نمى‌شود؛ زيرا همه چهره‌هاى يك حقيقت است.

مشارق و مغارب؛ يعنى در طول سال خورشيد هميشه از يك جاى طلوع نمى‌كند و هر روز از يك نقطه خاص سر در نمى‌آورد. ممكن است به همين‌

[1] - بقره/ آيه 115

[2] - الرحمن/ آيه 17