دينى دور باشد، نمى‌تواند نفس خود را تربيت كند و غرايز خود را كنترل نمايد؛ زيرا خود خواهى و خرافه پرستى، دوستى و دلبستگى به مال و ثروت دنيا همه از غرايز انسان سرچشمه مى‌گيرد.

«فَمَنِ ابْتَغى‌ وَراءَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ العادُونَ»

اگر بخواهند پا را از اين فراتر بگذارند، آن‌ها متجاوزاند.

انسان بايد به حلال خود اكتفا كند، حلال يعنى همسر و كنيز انسان؛ اگر كسى به حلال خود اكتفا نكند او متجاوز است. در دنيا و آخرت مورد عذاب خدا قرار مى‌گيرد؛ زيرا كيفر اعمال او همين است. عذاب خدا در دنيا چيزى‌هاى مانند زلزله، صيحه، رجفه و ايدز است؛ اما در قيامت آتش سوزان جهنم است كه مجرمين از ديدن آن خوف و وحشت دارند. به همين دليل قرآن مجيد، أهميت تربيت را بيان مى‌كند. راه هاى تربيت را براى انسان نشان مى‌دهد كه چگونه انسان مى‌تواند طبيعت خام خود را تربيت نمايد و چگونه غرايز سركش خود را مى‌تواند مهار كند. از يك‌طرف زنگ خطر غرايز طغيان‌گر را به‌گوش انسان‌ها مى‌رساند و از طرف ديگر راه‌هاى كنترل و مهار نمودن غرايز را نشان مى‌دهد. قرآن مجيد كتاب خدا است و مى‌خواهد انسان را تربيت كند؛ ولى انسان‌ها از روى غفلت و بى‌توجهى بيشتر به‌سوى طبيعت خود سركش خود ميل دارند.

امانت‌دارى و حفظ پيمان‌

«وَ الَّذِينَ هُمْ لِأَماناتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ راعُونَ»

آن‌هايى كه به امانت‌ها و پيمان‌هاى خود استوار هستند و به آن احترام مى‌گذارند.

در مورد امانت سفارش‌هاى زيادى شده است تا كسى به امانت خيانت نكند. از نظر قرآن خيانت در امانت حرام است و لازم است انسان امانت را حفظ نموده و در