يگانگى پرستش شود و شركى به جاى نماند.[1]

2- سالم بن سلمة مى‌گويد: مردى براى حضرت امام صادق (عليه السّلام) قرآن مى‌خواند (و آن حضرت گوش مى‌داد) و من شنيدم كه حروفى از آن كه مى‌خواند آن طور كه مردم مى‌خوانند نبود (و از نظر حروف و قرائت تفاوت داشت با آنچه مردم مى‌خوانند) حضرت صادق (عليه السّلام) فرمود: از اين قرائت خوددارى كن (و اين گونه نخوان بلكه) همان سان كه مردم قرائت مى‌كنند (و مى‌خوانند) تو نيز بخوان تا آنگاه كه حضرت قائم (عليه السّلام) بيايد و چون حضرت قائم (عليه السّلام) آيد كتاب خداى عزوجل را بر حد خودش خواهد خواند و آن مصحفى كه على (عليه السلام) نوشته است بيرون آورد و فرمود: كه على (عليه السلام) پس از فراغت از آن براى مردم آورد و به آن ها فرمود: اين است كتاب خدا آنچنان كه خدا بر محمد (ص) نازل كرده است و من از دو لوح آن را فراهم كرده‌ام، مردم گفتند: نزد ما مصحفى است كه قرآن در آن گرد آمده و ما به اين (قرآن تو) نيازى نداريم، على (عليه السلام) فرمود: به خدا سوگند كه هرگز پس از امروز آن را نخواهيد ديد و فقط بر من (لازم) بود كه پس از فراهم كردن و جمع كردنش شما را بدان آگاه كنم تا آن را بخوانيد.[2]

3- ابن فضّال از امام هشتم على بن موسى الرضا (عليه السّلام) روايت كرده كه حضرت آيه را اين گونه تلاوت فرمود: ... فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيْهِ وَ أَيَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْها ...[3]. عرض كردم: اين آيه چنين است؟ فرمود: ما آن را اين گونه تلاوت مى‌كنيم و نزول آن نيز اين چنين بوده است.[4]

[1] . الكافي( ط- الإسلامية)، ج 8، ص 200.

[2] . الكافي( ط- الإسلامية)؛ ج 2؛ ص 633.

[3] . خداوند آرامش خود را بر رسولش فرو فرستاد و او را با سپاهيانى يارى رساند كه آن ها را نمى‌بينيد.

( سوره توبه آيه 40).

[4] . الكافي( ط- الإسلامية)؛ ج 8؛ ص 378.