عالميان و مردمى كه ميدانند (يعلمون) روشن مى‌باشد.

2- پيامبر اكرم (ص) در اين آيه- مانند چند مورد ديگر- با يك حقيقت تلخ و خطابِ نه چندان محترمانه، مواجه شد كه اگر در مواردى از خواستهاى غير عقلانى و عقلايى مردم پيروى كنى در برابر انتقام إلهى بى پناه مى مانى.

من نمى دانم كه تأثير اين آيه و آيات مشابه و آيات سر زنش كننده سخت تر از اين آيه بر روح مقدس پيامبر (ص) تا چه حدى ناراحت كننده بوده ولى خداوند حقيقت را مهم تر از ناراحتى روانى او دانسته است، پيامبر (ص) مانند ساير پيغمبران مخلوق ضعيف خداوند هستند و مانند ديگران مأمور و مكلّف هستند كه بايد اطاعت كنند.

البته اين حكم- قبح معصيت بعد از علم به أحكام- مخصوص به خاتم النبيين (ص) و أنبياء نيست، همه‌ى علما نيز در حكم مذكور شركت دارند؛ زيرا عقاب بر تجرى مترتب است. وتجرى معصيت عالم، از تجرى جاهل مقصر بيشتر است نعوذ بالله من معصيته و عذابه و غضبه فى الدارين.

نكته‌اى كه در اينجا براى نكته دانها مطرح است اين است كه: اگر قرآن بفرض محال و ادعاى نادانهاى دين گريز و دين ستيز، ساخته و پرداخته فكر خود پيامبر مى بود، آيا او اين گونه خطابات را بخود مى‌كرد؟! مسلماً، نه، قرآن از طرف رَبّ العالمين خالق پيامبر است. و پيامبر از نظر تكوينى مانند هر إنسان ديگرا ست.

زوجيت گياهان‌

«وَ مِنْ كُلِّ الثَّمَراتِ جَعَلَ فِيها زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ ..» (الرعد: 3)؛ از همه ثمره ها در آنها دو جفت آفريد: در قرن 18 ميلادى يك دانشمند گياه شناس غربى متوجه به زوجيت و جفت بودن گياهان شد، كه امروز يك قانون شده، او به دست آورد گياهان مانند حيوانات و إنسان‌ها از طريق آميزش نطفه نر و ماده بار ور مى‌شوند و ميوه مى‌دهند.