4- يوسف در علاقه زليخا هيچ دخلى نداشت و اين زليخا بود كه به او علاقه شديد پيدا كرد و اظهار آمادگى براى گناه كرد و يوسف (ع) بلافاصله آن را رد كرد. (يوسف 23)

5- پسر كوچكى به پاكى او بطور معجزه شهادت داد (يوسف 26 و 27 و 28) و زليخا نيز به برائت و پاكى يوسف پس از اتهام اول خود به يوسف بخاطر فرار ازغضب شوهر، شهادت داد (يوسف 20 و 32 و 51)

6- خداوند نيز شهادت داده است كه او يوسف را از كيد زنان متقاضى گناه نجات داد و دعاى يوسف را قبول فرمود و زندان را نصيب او كرد (يوسف 34)

7- خود يوسف هم در چند مورد خود را از اين گناه بدور دانست (يوسف 52 و 23 و 26)

8- شوهر زليخا هم گفت كه زليخا مقصّر بوده (يوسف 28 و 29)

بنا براين دلايل بايد گفت كه فرموده يوسف: من خودم را تبرئه نمى‌كنم نفس زياد امر كننده به بدى است مگر اين كه خدا رحم كند پروردگار من غفور و رحيم است.

بعنوان اولى بيان شده نه بلحاظ رحمت پروردگار براى بخشش لغزش، چون هيچ لغزشى در كار نبوده و يوسف قهرمان عفت و پاكى بوده سلام الله على نبينا و عليه.

تنها اين آيه مى ماند كه بايد به طور درست حل شود: «وَ لَقَدْ هَمَّتْ بِهِ وَ هَمَّ بِها لَوْ لا أَنْ رَأى‌ بُرْهانَ رَبِّهِ كَذلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَ الْفَحْشاءَ إِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُخْلَصِينَ‌ (يوسف: 24)»

در اين آيه خبر داده شده كه زليخا قصد يوسف كرد و يوسف قصد زليخا را اگر (يوسف) نمى ديد برهان پرودگار خود را كه او را از بدى و فحشاء دور كنيم‌

اگر آيه چنين مى بود «و لقد همت به و لو لا أن رأى برهان ربّه هم بها»

مدلول آن هيچ عيبى را براى يوسف ثابت نمى‌كرد ولى با عبارت فعلى آيه مشكل است كه قصد يوسف بر فرض عدم ديدن برهان پرودگارش معلق گردد ولى با تمام قرائنى كه در آيه وجود دارد خصوصاً كلمه معاذالله خصوصاً جمله پيش تر از اين جمله قال معاذالله مى رساند يوسف نه تنها از آن عمل دورى كرد كه قصد آن را نيز ننموده است. والله العالم.