و هر گاه به آيه‌اى رسيدى كه در آن از بهشت ياد شده است، درنگ كن و از خداوند عز و جل بهشت را درخواست كن، و نيز هر گاه به آيه‌اى برخوردى كه در آن از آتش ياد شده است، درنگ كن و از دوزخ، به خدا پناه ببر.[1]

367. امام صادق عليه السلام‌- در معناى ترتيل-: ترتيل به اين معناست كه در آن، درنگ كنى و آن را با صوت خوش بخوانى.[2]

ح- قرائت با صداى خوش‌

368. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: قرآن را با صداهايتان زيبا گردانيد؛ زيرا صداى خوب، بر زيبايى قرآن مى‌افزايد.[3]

369. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: قرآن را با صداهايتان زينت بخشيد.[4]

370. تفسير القمّى: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله هر گاه نيمه شب قرآن مى‌خواند، به خاطر صداى خوشش، قريش به او گوش مى‌دادند.[5]

371. امام صادق عليه السلام: على بن الحسين (زين العابدين)- كه درودهاى خدا بر او باد- خوش‌صداترينِ مردم در خواندن قرآن بود، به طورى كه وقتى سقّاها از درِ خانه او مى‌گذشتند، مى‌ايستادند و به صداى قرآن خواندن وى گوش مى‌دادند. باقر عليه السلام نيز خوش‌صداترينِ مردم بود.[6]

[1].

[2].

[3].

[4].

[5].

[6].