ز- قرائت با ترتيل‌[1]

قرآن‌

«و قرآن را با ترتيل بخوان».[2]

حديث‌

364. امام على عليه السلام: از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در باره اين سخنِ خداوند متعال: «و قرآن را با ترتيل بخوان» سؤال شد، فرمود: «آن را كاملًا استوار بخوان و چون ريگ، پخش و پراكنده‌اش مكن و آن را مانند شعر، تند [و پيوسته‌] نخوان؛ [بلكه‌] در شگفتى‌هاى آن، درنگ كنيد، دل‌هايتان را با آن، به حركت درآوريد و همه كوشش شما اين نباشد كه سوره را به پايان برسانيد».[3]

365. صحيح مسلم‌- به نقل از حذيفه-: شبى با پيامبر صلى الله عليه و آله نماز خواندم. [سوره‌] بقره را آغاز كرد... و آرام آرام مى‌خواند. هر گاه به آيه‌اى مى‌رسيد كه در آن تسبيح خدا بود، تسبيح مى‌گفت، و هر گاه به درخواستى مى‌رسيد، [از خداوند] درخواست مى‌كرد، و هر گاه به [آيه مشتمل بر] پناه بردن [به خدا] مى‌رسيد، پناه مى‌برد.[4]

366. امام صادق عليه السلام: قرآن را نبايد تند تند خواند؛ بلكه بايد شمرده و آرام خوانده شود،

[1]. در مفردات ألفاظ القرآن راغب آمده است: رَتَل، يعنى هماهنگ و منظّم بودن چيزى همراه با درست بودن آن. گفته مى‌شود:« رَجُلٌ رَتَلُ الأسنان»، يعنى: مرد داراى دندان‌هاى رديف و منظّم. ترتيل: يعنى بيرون فرستادن كلمه از دهان با سهولت و درستى و به معناى شمرده و آرام خواندن و اظهار حروف و حركات.

[2]. مزّمّل: آيه 4:« وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِيلًا».

[3].

[4].