بنا بر اين آيات، فرشتگانِ نگاهبان، پيامبر و رسالت او را در ميان گرفته و مراقب‌اند تا مبادا چيزى از درونْ كم يا از بيرونْ افزون شود. بدين سان، قرآن از مرحله تلقّى تا ابلاغ به همه مردم در همه اعصار، تحت نظارت و مراقبت الهى است و احتمال راهيافت تحريف به آن، مستلزم آن است كه اين مراقبت به صورت ناقص انجام گرفته يا بيرون از علم الهى تحقق يافته باشد و اين فرض در مورد بر خدا محال است.[1]

ممكن است فرض شود كه وحى الهى به صورت كامل به دست پيامبر صلى الله عليه و آله رسيده و او نيز بى كم و كاست، آن را به مردم رسانيده، ولى اين وحى (قرآن)، پس از آن حضرت، دچار تحريف شده است؛ ليكن اندكى درنگ در ظهور سياقى و متفاهم عرفى آيه حفظ، به روشنى اين معنا را نمايان مى‌سازد كه آيه در مقام تقرير تمام بودن حجّت الهى و خلل‌ناپذير بودن مبادى تكاليف بر مكلّفانى است كه مخاطب پيامبر صلى الله عليه و آله و وحى اند. وانگهى اين شبهه مبتنى است بر اين كه مراد از ابلاغ رسالت‌هاى خدا در آيه‌ «لِيَعْلَمَ أَنْ قَدْ أَبْلَغُوا رِسالاتِ رَبِّهِمْ» فقط ابلاغ به مخاطبان عصر نزول باشد، در حالى كه قرآن، كتابى جهانى و جاودان است و مخاطبان آن، اعم از مسلمانان عصر نزول اند و همه مردم را تا قيامت در بر مى‌گيرد. بدين سان، اگر حتى پس از پيامبر صلى الله عليه و آله نيز تحريفى به قرآنْ راه يافته باشد، بدين معناست كه مراقبت الهى به صورت كامل انجام نپذيرفته است؛ زيرا پيام‌هاى خداوند به طور كامل به دست مردم عصرهاى بعد نرسيده است.[2]

2. ادلّه رِوايى‌

گروه‌هاى مختلفى از احاديث پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام به طور مستقل يا به صورت انضمامى، دلالت روشنى بر مصونيت قرآن از تحريف دارند، از جمله:

[1]. نزاهت قرآن از تحريف: ص 72- 73.

[2]. نزاهت قرآن از تحريف: ص 73.