استوارى درونى و نفوذناپذير بودن، هيچ باطلى را به خود راه نمى‌دهد. اين برهان از نوع برهان «إنّ» است كه در پايان آيه 41 از سوره فصّلت و به عنوان برهانى پيش از ذكر مدّعا منعكس شده است. از سويى ديگر، در پايان آيه، قرآن، كتابى «فرو فرستاده شده از سوى خداوند حكيم و حميد» معرفى شده است: «تَنْزِيلٌ مِنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ».

چنين بيانى، ناظر به برهان «لِم» است؛ يعنى از آن جا كه منشأ نزول قرآن، خداوند حكيم و حميد است، هيچ گونه باطل در قرآن راه نمى‌يابد؛ زيرا اگر خداوند اجازه ورود باطل را به قرآن بدهد، مخالف حكمت اوست كه قرآن را كتاب هدايت و ناسخ همه كتب آسمانى پيشين معرفى كرده است، چنان كه دادن اجازه ورود باطل به قرآن، به معناى پذيرش مَشوب بودن قرآن است كه اين امر با پيراسته و حميد بودن خداوند، ناسازگار است.[1]

سوم. آيه رصد الهى‌

آيات 26 تا 28 از سوره جن، بيان مى‌كنند كه خداوند، عالم به غيب است و هيچ كس را از آن آگاه نمى‌كند، مگر پيامبرى كه از او خشنود است و خداوند بر پيامبران خويش نگاهبانانى گمارده است تا آنان پيام‌هاى او را ابلاغ كنند و خدا به آنچه نزد آنان است احاطه كامل دارد و همه چيز را به عدد، شمار كرده است:

«عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى‌ غَيْبِهِ أَحَداً\* إِلَّا مَنِ ارْتَضى‌ مِنْ رَسُولٍ فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً\* لِيَعْلَمَ أَنْ قَدْ أَبْلَغُوا رِسالاتِ رَبِّهِمْ وَ أَحاطَ بِما لَدَيْهِمْ وَ أَحْصى‌ كُلَّ شَيْ‌ءٍ عَدَداً.

غيب‌دانى كه كسى را بر غيبش مطلع نمى‌كند، مگر پيامبرى را كه به او رضايت دهد، و در پيش و پس او نگهبانى مى‌گمارد. تا بداند كه آنان رسالت‌هاى پروردگارشان را ابلاغ مى‌كنند، و خدا به آنچه نزد آنهاست، احاطه دارد و همه چيز را به عدد شماره كرده است».

[1]. الميزان فى تفسير القرآن: ج 17 ص 398- 399.