1. دورى از مال حرام‌

يكى از ابعاد عفّت، پرهيز از مال حرام است. قرآن كريم در سوره نساء مى‌گويد:

وَ ابْتَلُوا الْيَتامى‌ حَتَّى إِذا بَلَغُوا النِّكاحَ فَإِنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْداً فَادْفَعُوا إِلَيْهِمْ أَمْوالَهُمْ وَ لا تَأْكُلُوها إِسْرافاً وَ بِداراً أَنْ يَكْبَرُوا وَ مَنْ كانَ غَنِيًّا فَلْيَسْتَعْفِفْ وَ مَنْ كانَ فَقِيراً فَلْيَأْكُلْ بِالْمَعْرُوفِ فَإِذا دَفَعْتُمْ إِلَيْهِمْ أَمْوالَهُمْ فَأَشْهِدُوا عَلَيْهِمْ وَ كَفى‌ بِاللَّهِ حَسِيباً.[1]

يتيمان را بيازماييد تا هنگامى كه به حدّ همسرگزينى برسند، اگر رشد آنها را دريافتيد اموالشان را در اختيارشان بگذاريد و از بيم آن كه مبادا بزرگ شوند، اموالشان را با شتاب اسراف نكنيد. بى‌نياز بايد خويشتندار باشد و نيازمند به طور متعارف از آن مصرف كند. به هنگام تسليم اموالِ يتيمان گواه بگيريد و خداوند براى محاسبه كافى است.

اين آيه به چگونگى نگهدارى اموال يتيمان و پرهيز از سوء استفاده و آلوده كردن دامن خود به اكل مال يتيم توجه دارد. نگهدارى مال يتيم و سفيه موضوع بحث ما نيست، فقط به بحث خودنگه‌دارى و پاكدامنى از تصرف در اموال آنان به نفع شخصى خود مى‌پردازيم. خداوند در اين آيه ابتدا به لزوم سرپرستى اموال يتيمان و مراقبت از تلف شدن آن اشاره دارد كه تا زمانى كه صلاحيت لازم را براى تصرف در اموال خود نيافته‌اند اين سرپرستى بايد استمرار يابد. البته برخى از مفسران، لزوم سرپرستى اموال را فقط در مورد يتيم جارى نمى‌دانند و آن را در مورد

[1]. نساء: 6